หยาง ฟานตอนนี้รู้สึกงงมาก
ไม่ว่าเขาจะพูดอะไรตอนนี้ ก็รู้สึกเหมือนว่ามันไม่ค่อยถูกต้อง
เขารู้สึกสงสัยมาก ทั้งๆ ที่เขาพูดเสียงเบามากแล้ว และยังเอามือปิดปากอีก แต่ทำไมจูซานซานถึงได้ยินล่ะ? หูของเธอคงไม่ใช่หูทิพย์กลับชาติมาเกิดหรอกนะ?
"พูดไม่ออกเหรอ?" จูซานซานใช้มือจับของดีของหยาง ฟาน ปลายลิ้นเบาๆ เลียไล้มาจากด้านข้าง
หยาง ฟานก้มหน้ามองจูซานซาน สีหน้าดูจนปัญญา
เขาพูดยากแน่นอน!
ไม่ว่าตอนนี้หรือต่อไปเล่าโจวจะไปทำอะไร หรือพวกเขาสองคนจะแยกกันไปสนุกยังไง แต่ถ้าจูซานซานได้ยินคำตอบยืนยันจากปากของเขา คงจะโมโหแน่ๆ แปดในสิบส่วน
ก้มหน้าลังเลอยู่ครู่หนึ่ง หยาง ฟานพูดว่า: "พี่สะใภ้ครับ เรื่องนี้มันทำให้ผมพูดยากจริงๆ"
ไม่มีทางเลือกแล้ว หยาง ฟานคิดไปคิดมาดูเหมือนจะต้องดึงเรื่องมาที่ตัวเองแล้ว
"มีอะไรที่พูดยากล่ะ ของนายยังอยู่ในปากฉันเลย ยังมีอะไรที่พูดยากกว่านี้อีกเหรอ? พูดมาเถอะ" จูซานซานหัวเราะเบาๆ พูด
แม้ว่ารอยยิ้มของเธอจะดูเย้ายวนชวนหลงใหล แต่หยาง ฟานรู้สึกว่ามันดูอันตรายนิดๆ
หยาง ฟานเกาหัวแกรกๆ ถอนหายใจยาวๆ แล้วพูดว่า: "จริงๆ แล้วคนที่จะไปจัดการเทียนเหมียวคือผม..."
