หยาง ฟานที่หาเหตุผลที่ดีพอไม่ได้สักข้อ รู้สึกเหมือนหนังศีรษะชาไปหมด
ในตอนนั้นเอง เย่ เถิงก็ยิ้มให้เขาอย่างสดใส แล้วพูดเบาๆ ว่า "พอเถอะ อย่าทำหน้าเศร้าแบบนั้น ฉันแค่ล้อเล่นเฉยๆ อย่าคิดมาก"
หยาง ฟานรู้สึกโล่งอก แต่พอเขาเพิ่งจะยิ้มออกมา สีหน้าของเย่ เถิงก็กลับมาเคร่งขรึมอีกครั้ง เธอพูดเสียงต่ำด้วยความโกรธว่า "ถ้าฉันเห็นเธอแอ่นก้นมาห้อยติดตัวเขาอีก อย่าหวังว่าจะได้คิดร้ายกับฉันอีก!"
หยาง ฟานถึงกับตะลึง
"พี่สะใภ้ ผมสัญญาว่า..."
เขารีบจะให้คำมั่นสัญญาอย่างหนักแน่น เพื่อให้พี่สะใภ้รู้ถึงความตั้งใจของเขา แต่พูดยังไม่ทันจบ เย่ เถิงก็ยิ้มสดใสอีกครั้งพลางพูดว่า "ไม่เป็นไร ฉันเข้าใจ ดึกแล้ว รีบไปนอนเถอะ"
หยาง ฟานมองพี่สะใภ้ที่กำลังส่ายสะโพกเดินเข้าบ้านไปอย่างงงๆ ในใจรู้สึกพังเล็กน้อย
พี่สะใภ้ไปเรียนศิลปะเปลี่ยนหน้าระดับสุดยอดมาจากไหนกัน? ทำไมถึงรู้สึกน่ากลัวขนาดนี้!
อารมณ์ของสี่ซันกับเสี่ยวหยวนแม่ลูกคู่นั้นดูเหมือนจะสงบลงแล้ว หยาง ฟานทักทายพวกเธอ บอกให้รีบไปนอน แล้วก็กลับห้องของตัวเอง
พี่สะใภ้กับแม่เล็กดูเหมือนจะมีอคติกับเสี่ยวหยวนอย่างชัดเจน เขาไม่กล้าไปแตะต้องอะไรอีกแล้ว
