ภูเขาไท่ชางเป็นพื้นที่หลักในการผลิตใบชาซินอัน ชาส่วนใหญ่ของซินอันจะติดฉลากว่าเป็นชาจากภูเขาไท่ชาง
หยาง ฟานคิดว่าไม่น่าจะมีใครในซินอันที่ไม่รู้ถึงคุณค่าและสถานะของชาแผ่นภูเขาไท่ชาง แต่วันนี้เขาได้พบกับข้อยกเว้น และน่าแปลกที่คุณปู่ของเธอเป็นช่างทำชา
ครอบครัวนี้ถือว่าสืบทอดกิจการกันไม่ต่อเนื่องอย่างสมบูรณ์แบบ
หยู่หง ต้าวขดตัวอยู่ในอ้อมกอดของหยาง ฟาน ราวกับแมวน้อยที่เชื่อง แก้มของเธอเป็นสีชมพูอ่อนด้วยความเขินอาย เธอพูดเบาๆ ว่า "นอนก็...นอนเหมือนเดิมนะคะ หนูไม่อยากเป็นคนอกตัญญู ถ้าไม่ใช่เพราะพี่แฟนเตือน หนูอาจจะต้องถูกผู้ชายสองร้อยคนทำแบบนั้น...คิดแล้วหนูอยากตาย"
"แต่พี่แฟนคะ ชาของคุณปู่มันจะมีค่าจริงๆ เหรอคะ? หนูไม่ได้ไม่เชื่อพี่นะ แค่รู้สึกเหลือเชื่อ อยากพิสูจน์ดูหน่อย"
"เหลือเชื่อกับไม่เชื่อผมมันต่างกันตรงไหนล่ะ?" หยาง ฟานพูดหยอกเย้าพร้อมรอยยิ้ม "งั้นเดี๋ยวผมจะพาคนไปดูก็รู้แล้ว คุณลองประมาณดูก่อนว่าคุณปู่มีชาเท่าไหร่ แล้วเป็นปีไหนบ้าง ถ้ามีจำนวนมากก็เลือกซื้อบางส่วน ให้พอกับค่ารักษาพยาบาลก็พอ ไม่จำเป็นต้องเอาออกมาทั้งหมด ทรัพย์สินไม่ควรอวดโชว์"
