หยางฟานเบรกรถอย่างสวยงาม จอดรถอย่างมั่นคงหน้าร้านของเล่าโจว
เล่าโจวโบกมือไล่ฝุ่นที่ปลิวมาตรงหน้า แล้วตะโกนเสียงดัง "ฟ่านจื่อ นายไม่มีจิตสำนึกสาธารณะเลยเหรอ นี่นายจอดรถหรือเตรียมเอาฝุ่นมาล้างหน้าฉันกันแน่?"
หยางฟานดึงเบรกมือแล้วกระโดดลงจากรถ หัวเราะพูดว่า "หน้าร้านนายสะอาดเหมือนให้เทียนเกาเฟยมาเลียรอบหนึ่งเลย มีฝุ่นที่ไหนกัน พูดถึงนายสองคน ไม่ไปธุระนอกเมืองหรอกเหรอ หรือว่าธุระของพวกนายคือนั่งจิบชาอาบแดด?"
"อย่ามาพูดเลย พวกเราทำแบบนี้ก็เพื่อนายนั่นแหละ" เล่าโจวหัวเราะด่าอย่างหงุดหงิด "รู้หมดแล้วเหรอ?"
หยางฟานพยักหน้า "เมื่อวานท่าทางของพวกนายสองคนแปลกมาก ตอนแรกฉันนึกว่าพวกนายกลัวแล้วเตรียมหนีไปซ่อนตัว ที่ไหนได้พอถามกลับเป็นเรื่องของตัวเอง"
"ฉันจะกลัวเหรอ?" เล่าโจวหัวเราะเยาะอย่างดูถูก ตบอกดังโครม พูดอย่างทะนงตัวว่า "พี่ชายนายคนนี้กล้าหาญชาญชัย ไอ้หมอนั่นอยากมาสู้กับฉัน มันยังอ่อนหัดอีกไกล!"
"ฉันว่านายมีแต่นิ่วในถุงน้ำดีมากกว่า" จูซานซานด่าเบาๆ "ไปคุยในร้านเถอะ มายืนตะโกนอะไรกลางถนนแบบนี้!"
"ไปๆๆ แม่นายสั่งแล้ว เข้าบ้าน" เล่าโจวคว้าไหล่หยางฟานพลางหัวเราะฮ่าๆ
