สีของค่ำคืนเริ่มเข้มขึ้น เสียงม้วนประตูเหล็กปิดลงดังขึ้นทีละร้านในตลาดวัสดุทางการแพทย์
ทุกคนต่างเก็บของเตรียมเลิกงานกลับบ้าน
หยาง ฟาน ซุกตัวอยู่ที่มุมกำแพงของตลาด สวมหมวกแก๊ปและหน้ากากปิดบังตัวเองอย่างมิดชิด นั่งทับคีมเหล็กที่เขาซื้อมาในราคาแพงจากตลาดวัสดุก่อสร้าง
มุมที่เขานั่งอยู่เป็นมุมมืดสนิท ภายใต้แสงยามค่ำคืน แม้จะมีคนเดินผ่านมา ถ้าไม่สังเกตดีๆก็แทบจะไม่เห็นว่ามีคนอยู่ตรงนั้น
ทางทแยงมุมห่างออกไปประมาณร้อยเมตร คือร้านของเทียนเกาเฟย
ไม่มีใครรู้ว่าไอ้หมอนี่มีเงินจริงหรือเปล่า แต่ตกแต่งร้านไว้อย่างหรูหรา
ด้านนอกมีป้ายชื่อร้านตัวอักษรทองอร่าม ข้างๆยังมีแผ่นไม้เขียนรายการสินค้าที่ขาย
ภายในร้านทั้งสองข้างเป็นตู้โชว์ไม้จริง จัดวางสมุนไพรลำค่าต่างๆ
การตกแต่งแบบนี้ในตลาดก็มีอยู่ไม่กี่ร้าน
ตอนนี้ ในขณะที่คนอื่นๆกำลังวุ่นวายเตรียมตัวกลับบ้าน ในร้านของเทียนเกาเฟยยังคงได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักของผู้หญิงแว่วมา ฟังแล้วเหมือนกำลังดื่มเหล้ากันอยู่
แม้ว่าร้านจะเป็นประตูกระจก แต่หยาง ฟาน มองเห็นได้เพียงมุมหนึ่งเท่านั้น ไม่รู้ว่าสถานการณ์ในร้านเป็นอย่างไร
