พี่สะใภ้ที่อาบแสงอรุณทำให้หยาง ฟานเผลอมองจนตาค้าง
ในชั่วขณะนั้น เขาพลันไม่รู้ว่าจะใช้คำคุณศัพท์แบบไหนมาบรรยายความงามของเธอดี
เขารู้สึกเพียงว่าจิตใจสั่นไหว ราวกับว่าทั้งหมดถูกดึงดูดโดยพี่สะใภ้ ในหัวใจและสมองเต็มไปด้วยภาพของพี่สะใภ้ในตอนนี้
หยาง ฟานเหมือนคนแก่ที่เดินโซเซ ค่อยๆ ย่างเท้าเข้าไปหาอย่างไม่รู้ตัว แล้วโอบกอดเอวบางอ่อนนุ่มของพี่สะใภ้
ในช่วงเวลานี้ เขาได้กอดความงามที่ทำให้หัวใจเต้นรัวที่สุดในโลกเข้ามาไว้ในอ้อมกอด
เย่ เถิงหันมามองหยาง ฟาน มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มอ่อนโยน "ทำอะไรน่ะ?"
"กอดหน่อย" หยาง ฟานพึมพำเบาๆ
ในชั่วขณะนั้น เขาพลันรู้สึกว่าชีวิตช่างสมบูรณ์เหลือเกิน
เย่ เถิงไม่ได้ขัดขืน กลับเอนตัวพิงเบาๆ ศีรษะแตะคางของหยาง ฟานเบาๆ "กอดแป๊บเดียวนะ เราทำแบบนี้ได้แค่แอบๆ เท่านั้น"
หยาง ฟานพยักหน้า ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มอิ่มเอม "วันนี้ทำไมตื่นเช้าจัง?"
เย่ เถิงเบะปาก พูดเสียงนุ่มว่า "ตอนนี้ฉันให้อย่างอื่นกับนายไม่ได้ แต่ตื่นเช้ามาทำอาหารเช้าให้นายทุกวันยังทำได้อยู่ ขอแค่นายไม่รังเกียจฝีมือฉันก็พอ"
หัวใจของหยาง ฟานละลายในทันที
