คำพูดเดียวของจางอวี่หลานทำให้หยางฟานงุนงงไปเลย
มันตรงไปตรงมาแต่ก็วกวนอยู่บ้าง เขาต้องคิดหลายตลบกว่าจะเข้าใจความหมายที่แท้จริง
"จางเจี้ย ความอยากอาหารของผมไม่เกี่ยวกับเสื้อผ้าหรอกนะ" หยางฟานพูดพร้อมรอยยิ้ม
จางอวี่หลานยิ้มเจ้าเล่ห์ ดวงตาเป็นประกาย "แน่ใจเหรอ?"
"ผมชอบความงามภายในมากกว่า" หยางฟานตอบ
จางอวี่หลานหัวเราะคิกคัก "ความงามภายนอกเป็นพื้นฐานของความงามภายในนะ นั่งรอก่อนสิ ฉันจะพิสูจน์ให้คุณเห็นเอง เสื้อผ้าสำคัญมากเลยนะ ถ้าเห็นผู้หญิงไม่ใส่เสื้อผ้าทุกวัน นานๆ ไปฉันว่าคุณคงไม่รู้สึกอะไรหรอก เหลือแค่สัญชาตญาณดิบๆ เท่านั้นแหละ"
คำพูดนี้ก็มีเหตุผลอยู่
หยางฟานลองจินตนาการภาพนั้นดู
ถ้าทุกคนออกจากบ้านโดยไม่ใส่เสื้อผ้าเลย มันคงไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่หรือน่าตื่นเต้นอีกต่อไป และคงไม่มีแรงกระตุ้นอะไร เหลือเพียงสัญชาตญาณการสืบพันธุ์เท่านั้น
จางอวี่หลานส่งสายตาเย้ายวนให้หยางฟานแล้วหมุนตัวเข้าบ้านไป บอกให้หยางฟานทำตามสบาย
หยางฟานตอบรับ แล้วนั่งลงในที่ร่มในสวน
จางอวี่หลานทำซุ้มองุ่นในสวน ซุ้มใหญ่โตดี แต่องุ่นกลับโตไม่ดีนัก ไม่ได้ไต่ขึ้นซุ้มเลย
