"มีความคิดอะไรล่ะ? ก็ยังมีความคิดกับเธอไงล่ะ" โจว เหวินฮุย พูดพลางยิ้มเล็กน้อยที่มุมปาก
เย่ เถิง เม้มริมฝีปากเบาๆ สีหน้าดูอ่อนล้าและกังวล "แม่เล็ก อย่าพูดเรื่องนี้อีกเลยค่ะ"
"ได้ๆ ฉันจะไม่พูดแล้ว แต่ฉันอยากรู้ว่าตอนนี้เธอทำหน้าเศร้าหมองทำไมอีกล่ะ?" โจว เหวินฮุย พูดอย่างหงุดหงิด "ในเมื่อพวกเธอสองคนไม่มีอะไรกัน เธอก็ควรจะดีใจสิ แล้วนี่กำลังทำอะไรกันอีกล่ะ? หรือจะให้ฉันเล่นด้วยเพื่อให้สนุกขึ้นมาหน่อย?"
เย่ เถิง ส่ายหน้า "ไม่เป็นไรค่ะ สองสามวันนี้ไม่ค่อยมีอารมณ์"
"เรื่องบาปที่พวกเธอสองคนก่อขึ้น ฉันดูแล้วรู้สึกทรมานจริงๆ" โจว เหวินฮุย พูดอย่างหงุดหงิด
เย่ เถิง ยิ้มขื่น "ไม่เป็นไรค่ะแม่เล็ก ให้เวลาหนูหน่อย หนูจะคิดให้กระจ่างเองค่ะ"
"ให้ๆๆ เธอค่อยๆ คิดไป ฉันไม่ได้เร่งเธอนี่!" โจว เหวินฮุย โบกมืออย่างหงุดหงิด "ยังไงคนที่ทรมานก็คือพวกเธอสองคน ไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน ฉันแค่รู้สึกอึดอัดใจนิดหน่อยเท่านั้นเอง"
"อืม... งั้นหนูขอตัวกลับก่อนนะคะแม่เล็ก" เย่ เถิง ลุกขึ้นยืนด้วยสีหน้าอิดโรย
