"ไม่รู้เหรอ?" โจว เหวินฮุย ขมวดคิ้ว หันไปมองหยาง ฟานอย่างสงสัย
หยาง ฟานพยักหน้าอย่างกระวนกระวาย
เขาไม่รู้จริงๆ
ตอนนี้จิตใจของเขาสับสนวุ่นวายไปหมดแล้ว
สำหรับแม่เล็ก เขามีความรู้สึกลึกๆ ที่ซ่อนเร้นอยู่ แต่ก็เป็นแค่ความรู้สึกชั่ววูบในยามที่ขาดสติเท่านั้น
ที่เหลือคือความกังวลล้วนๆ ไม่กล้าทำอะไรทั้งสิ้น
"ในเมื่อเธอไม่รู้ งั้นฟังฉันก็แล้วกัน ฉันจะช่วยเธอแก้ปัญหา เดี๋ยวกินข้าวเย็นเสร็จ เธอกลับห้องรอฉันนะ" โจว เหวินฮุยพูดพร้อมรอยยิ้มบาง "อ้อ อย่าลืมอาบน้ำด้วยล่ะ!"
"ไม่ใช่นะแม่เล็ก แม่ยอมรับเรื่องแบบนี้ได้ด้วยเหรอ?" หยาง ฟานถามอย่างตกใจ
ตอนนี้สมองเขางงไปหมดแล้ว ไม่รู้จะคิดอะไรดี
เรื่องแบบนี้มันเหลือเชื่อมาก แต่แม่เล็กกลับตกลง
โจว เหวินฮุยโยนถั่วลันเตาที่วางไว้ข้างๆ ลงในกระทะเหล็กที่น้ำมันกำลังเดือดจนส่งเสียงซู่ซ่า แล้วรีบคนด้วยตะหลิว พูดอย่างไม่ใส่ใจว่า "เรื่องนี้ฉันจะมีอะไรรับไม่ได้ล่ะ? ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรนี่ ช่วยเจ้าหนูตัวป่วนอย่างแกหน่อย แกก็จะได้ทำให้ฉันหงุดหงิดน้อยลงสักวันสองวัน"
"ไม่ใช่เรื่องใหญ่เหรอ?" หยาง ฟานตกใจมาก
ทำไมจะไม่ใช่เรื่องใหญ่ล่ะ?
