หยาง ฟานมีท่าทีแบบไม่แยแสใคร ทำให้คนทั้งสามคนนั้นไม่รู้จะทำอย่างไร
"สองพันใช่ไหม? กูจะให้มึง!" ชายหน้าเหลี่ยมพุ่งเข้ามาตะโกน "แต่มึงต้องให้กูเห็นกับตาว่ามึงลบวิดีโอในมือถือจริงๆ"
หยาง ฟานส่ายหัว "ที่ผมบอกเมื่อกี้คือราคาต่ำสุด คุณจะเอาตามนั้นจริงๆ เหรอ? หน้าคุณใหญ่ขนาดนั้นเลยเหรอ?"
"มึงบอกมาเลย!" ชายหน้าเหลี่ยมตะโกนอย่างโมโห พร้อมกับจ้องมองหยาง ฟานด้วยดวงตาเล็กแคบไปมา
ดูเหมือนกำลังชั่งใจว่าจะต่อยหยาง ฟานสักที หรือจะให้เงินดี
"ห้าพัน" หยาง ฟานเรียกราคาอย่างไม่เกรงใจ
"มึงจะปล้นกูเหรอ?" ชายหน้าเหลี่ยมโกรธจัด
หยาง ฟานตะโกนด้วยสีหน้าจริงจัง "เฮ้ย อย่าพูดแบบนั้นสิ ผมไม่ได้ปล้นนะ ผมตั้งใจให้พวกคุณอย่าอดใจ อยากจะลงมือก็ลงมือเลย ยิ่งถ้าต่อยผมแล้วทุบมือถือด้วยยิ่งดี พูดตามตรง ผมใช้มือถือเครื่องนี้มานานแล้ว ก็อยากเปลี่ยนอยู่เหมือนกัน"
"แต่พวกคุณเองบอกว่าจะจ่ายเงินซื้อ ผมก็ไม่อยากขายด้วยซ้ำ ผมคิดว่าควรไปสถานีตำรวจเพื่อเจรจาค่าเสียหายจะดีกว่า จะได้ถูกต้องตามขั้นตอน สมเหตุสมผล และถูกกฎหมายด้วย"
ชายหน้าเหลี่ยมจ้องหยาง ฟานเขม็ง มุมปากกระตุกแรงสองที "ได้ ห้าพันใช่ไหม? กูจะให้มึง!"
