"ผมพูดจริงๆนะครับ แต่ที่ของพี่สะใภ้มันสวยมากเลย ผมไม่สามารถห้ามสายตาตัวเองได้เลย" หยาง ฟานทำหน้าซื่อๆ พูดอย่างเขินๆ
เย่ เถิงจ้องหยาง ฟานอย่างดุๆ นิ้วมือแตะเบาๆที่ตรงนั้น ใบหน้าแดงก่ำขึ้นมาทันที
"นาย...นายทำไมไม่เตือนฉันล่ะ!"
เธอเพิ่งรู้ตัวว่าตรงหว่างขาของเธอมันขาด
"ผมกำลังเตือนพี่สะใภ้อยู่นี่ไงครับ ถ้าไม่กลัวว่าพี่สะใภ้จะโกรธ ผมคงไม่อยากเตือนหรอก" หยาง ฟานบ่นพึมพำ
เย่ เถิงที่หน้าแดงก่ำ ถามอย่างตื่นๆว่า "นายเห็นอะไรบ้าง?"
"ไม่ได้เห็นอะไรหรอกครับ ก็แค่เห็นว่าตรงนั้นมันขาดเท่านั้นเอง" หยาง ฟานพูดอย่างจริงจัง
"พูดความจริงมา" เย่ เถิงทำหน้าบึ้งตะโกนออกมาอย่างอายๆ
"ก็...โผล่ออกมานิดหน่อย ไม่มาก ผมก็ไม่ได้เห็นทั้งหมด" หยาง ฟานพูดอย่างตะกุกตะกัก
จริงๆแล้วเขาไม่ได้เห็นอะไรเลย แม้ว่ารูปร่างจะเห็นชัดเจนทุกรายละเอียด แต่เสื้อผ้าก็ปิดบังไว้อย่างมิดชิด
"นาย นาย นาย...นายไม่ได้เห็นอะไรทั้งนั้น เข้าใจไหม?" เย่ เถิงหน้าแดง ตะโกนอย่างอายๆ
"พี่สะใภ้ครับ ผมไม่ได้เห็นอะไรจริงๆนะ" หยาง ฟานพูด
เย่ เถิงชี้นิ้วไปที่หยาง ฟาน "รีบลืมสิ่งที่อยู่ในหัวนายให้หมดเลย อย่าให้เหลือแม้แต่นิดเดียว!"
