"หยาง ฟานถามอย่างประหลาดใจว่า "นายพูดว่าลาวดูหนีไปแล้วเหรอ?"
เล่าโจวนั่งลงบนโซฟาสีชมพูอย่างลึกลับ "ธุรกิจขาดทุนน่ะ จะทำยังไงได้นอกจากหนี? ในตลาดนี้ มันเป็นเรื่องปกติ คนแบบพี่ชายนายที่ยืนหยัดมาได้สิบกว่าปีโดยไม่ล้ม พูดตามตรงนะ มีไม่เยอะหรอก"
หยาง ฟานเงียบไป
เมื่อเดือนที่แล้วเขายังขายชาให้กับเจ้าของดูที่เป็นกันเองคนนั้นอยู่เลย แต่เพียงไม่ถึงยี่สิบวัน ร้านก็ว่างเปล่า กลายเป็นสถานที่อันตรายที่แขวนโคมไฟสีชมพูสูงลิบ การเปลี่ยนแปลงของชะตากรรมนี้ทำให้คนต้องถอนหายใจจริงๆ
"นายหาเขาทำไม? จะขายชาเหรอ?" เล่าโจวถามอย่างไม่ใส่ใจขณะที่สายตาลามกมองไปที่ผู้หญิงพวกนั้น
หยาง ฟานพยักหน้า
สาวที่เพิ่งออกมากับเล่าโจวดูอายุน้อยหน่อย ประมาณยี่สิบห้าหกได้ หน้าตาก็สวย
"ไอ้หมอนี่ มีชาก็ไม่ขายให้ฉัน ไปขายถูกๆ ให้ไอ้ควายอื่นทำไม?" เล่าโจวพูดอย่างไม่พอใจ
หยาง ฟานหยอกล้อว่า "ถ้านายตั้งราคาให้มั่นคง ฉันก็ไม่ไปหาคนอื่นหรอก ฉันก็เคยขายให้นายนะ แต่นายกดราคาชาลงสองสามหยวนต่อขีด ฉันก็ต้องไปหาคนอื่นสิ"
เล่าโจวหัวเราะ "ไอ้นี่ ให้ฉันได้กำไรนิดหน่อยเป็นไรไป? เราสองคนมีความสัมพันธ์อะไรกัน"
