หยาง ฟาน ตระหนักว่าเมื่อสักครู่เขาทำรุนแรงเกินไป
ในความเงียบของค่ำคืน ไม่มีเสียงใดๆ รอบด้าน เสียงปั๊บๆ นั้นดังชัดเจนเกินไป
เขาช้าลงจังหวะ เปลี่ยนเป็นแรงและลึก เข้าไปอย่างรุนแรงแล้วถอยออกช้าๆ กระแทกเข้าไปที่จุดลึกสุดของหลี่เจียอย่างรุนแรงทีละครั้ง
แม้ว่าความเร็วจะลดลง แต่จังหวะของหยาง ฟานก็ยังคงดุดันอยู่
เข้าออกสิบกว่าครั้ง ทำให้ร่างกายของหลี่เจียสั่นเบาๆ ราวกับมีไฟฟ้าช็อต มือขวายื่นไปด้านหลัง จับแขนของหยาง ฟานอย่างแรง
เธอหยุดเสียงปั๊บๆ ที่หยาง ฟานกระแทกบนก้นของเธอ แต่ตัวเองกลับกลั้นเสียงไม่อยู่และร้องออกมา
"อ๊ะ... อ๊ะ... อ๊ะอ๊ะอ๊ะ..."
เสียงเหล่านี้ เธอแทบจะตะโกนออกมาสุดเสียง เสียงแหลมและสูง
ความสุขที่ราวกับถาโถมเข้ามาในร่างกาย ทำให้เธอลืมสภาพแวดล้อมที่อยู่ในตอนนี้ ปล่อยการควบคุมสัญชาตญาณอย่างสิ้นเชิง และร้องครางออกมาอย่างลืมตัว
หลี่เจียไม่รู้ตัวเลยว่าตอนนี้เธอกำลังทำอะไรอยู่ ร้องออกมาจนดูเหมือนจะหยุดไม่ได้
แต่หยาง ฟานกลับตกใจไม่น้อยกับเสียงเหล่านี้ของเธอ
เขารีบช้าลงจังหวะ และพูดกับหลี่เจียว่า "ระวังหน่อย ระวังหน่อย เสียงของเธอดังเกินไปแล้ว"
