หยาง ฟานสมปรารถนาที่จะได้จัดการกับหลี่เจียในที่สุด และฝนที่ตกหนักข้างนอกก็เริ่มซาลง
"พี่สะใภ้ ถ้าคุณรีบ ผมจะกลับก่อนนะ ถ้ามีอะไรก็โทรหาผม" หยาง ฟานรูดซิปกางเกงขึ้นแล้วเตือนหลี่เจีย ตอนนี้เขาไม่สนใจอะไรอีกแล้ว
"ฟ่านจื่อ รอฉันแป๊บนึง" หลี่เจียก้มหน้าจัดชุดกระโปรงพลางพูดขึ้นว่า "ฉันจะไปบ้านนายด้วย"
"ไปบ้านผมด้วยกัน? คุณไม่กลัวพี่สะใภ้ผมเข้าใจผิดเหรอ?" หยาง ฟานถามอย่างแปลกใจ
ก่อนหน้านี้ยังพยายามหาข้ออ้างเพื่อล้างมลทิน แต่ตอนนี้กลับจะกลับบ้านด้วยกัน ความคิดของหลี่เจียช่างแปลกประหลาด
แต่หลี่เจียกลับยิ้มและพูดว่า "นี่เรียกว่าใกล้เกลือกินด่าง เดี๋ยวฉันจะเอาขนมดอกไม้ที่ทำเองไปด้วย แล้วก็บอกว่าบังเอิญเจอนายกลับมาพอดี เลยขอให้ช่วยหน่อย ตอนนั้นนายช่วยพูดให้ฉันหน่อย แก้ตัวให้ผ่านไปได้"
"พี่สะใภ้ของนายจะสงสัยใครก็คงไม่สงสัยฉันหรอก ถ้ารู้ว่าเราสองคนอยู่ด้วยกัน เธอคงไม่คิดอะไรมากหรอก พี่สะใภ้ของนายไม่ใช่อยากคุยกับฉันหรอกเหรอ ฉันไปคุยกับเธอตอนนี้ก็สมเหตุสมผลดีนะ!"
หยาง ฟาน: ...
นี่มันสมเหตุสมผลตรงไหน?
ยังมีช่องโหว่อยู่เหมือนกัน แต่เย่ เถิง คงจะหลอกได้ หยาง ฟานก็ไม่ได้คิดลึกซึ้งอะไร
