พอหยาง ฟานจัดการเรียบร้อยและออกมาจากห้องน้ำ อาหารที่โจว เหวินฮุยทำก็พอดีเสิร์ฟบนโต๊ะ
แม้ว่าโจว เหวินฮุยจะมีปากคมราวกับมีด แต่เธอก็เป็นพ่อครัวที่มีใบรับรองจริงๆ ทำอาหารได้อร่อยมาก
พอนั่งลงที่โต๊ะอาหาร โจว เหวินฮุยก็สะบัดผมที่ห้อยลงมาถึงปาก แล้วพูดขึ้นมาทันทีว่า "เรื่องของไอ้สารเลวเฉิน หลินนั่น ไม่ว่าเธอจะคิดยังไงหรือเตรียมจะทำอะไร ฉันบอกเธอนะ อย่าใจร้อน"
หยาง ฟานพยักหน้า "ผมรู้ขอบเขตครับ จะไม่ใจร้อนหรอก"
"พ่อลูกนิสัยเหมือนกันเลย ถ้าไม่ใจร้อนก็แปลกแล้ว" โจว เหวินฮุยกลอกตาพูด
"ข้อเสนอของฉันนั่น เธอลองคิดดีๆ นะ นี่เป็นวิธีที่ฉันคิดแล้วคิดอีกว่าน่าจะได้ผลที่สุดแล้ว"
หยาง ฟานพยักหน้า "ผมจะคิดให้ดีครับ"
อาจจะเป็นเพราะเพิ่งระบายอารมณ์ไปหมาดๆ น้ำเสียงของโจว เหวินฮุยจึงนุ่มนวลขึ้นมาก ไม่แข็งกร้าวเหมือนเมื่อกี้
มองดูแม่เล็กที่แต่งตัวเรียบร้อย สีหน้าก็ปกติมาก หยาง ฟานนึกถึงภาพเมื่อสักครู่ที่เธอหนีบแตงกวาไว้ แล้วร้องเรียก "ฟ่านจื่อ ใช้แรงอีกหน่อย" ขึ้นมาโดยไม่ได้ตั้งใจ
ภาพนั้นมีพลังตกค้างมากจริงๆ ทำให้พอหยาง ฟานนึกถึงขึ้นมา ทั้งตัวก็ร้อนผ่าวไปหมด
โจว เหวินฮุยเห็นหยาง ฟานไม่กินข้าว แต่กลับจ้องมองเธอตาไม่กะพริบ ก็เบิกตาโพลงถามว่า "ฉันให้เธอไปจัดการกับเมียของเฉิน หลิน ไม่ใช่จัดการฉันนะ"
หยาง ฟานถึงกับพูดไม่ออก "ผมกำลังคิดเรื่องอยู่ครับ ไม่ได้คิดอะไรกับคุณสักหน่อย"
เย่ เถิงที่ดวงตายังมีความเขินอายอยู่บ้าง พูดเบาๆ ว่า "แม่เล็กคะ พูดจา...ระวังหน่อยนะคะ"
"ฉันไม่ได้พูดผิดนะ? ดูสายตาของเขาสิ จ้องตรงๆ แบบนั้นมันมีเจตนาร้ายชัดเจน บางทีในหัวอาจจะคิดท่าไว้แล้วด้วยซ้ำ" โจว เหวินฮุย พูดพลางเบ้ปาก
"อย่าจินตนาการไปเรื่อยเลย ผมกำลังคิดถึงไอเดียที่คุณบอกต่างหาก" หยาง ฟาน พูดอย่างเหนื่อยใจ
โจว เหวินฮุย มองหยาง ฟาน ด้วยสายตาเฉียงๆ ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "จริงๆ แล้วนะ โอกาสที่แผนนี้จะสำเร็จมีถึง 99 เปอร์เซ็นต์เลยนะ ลองคิดดูสิ เหว่ย จวิ้น ถูกบังคับให้แต่งงาน เธอจะไม่เกลียดชังเฉิน หลิน ได้ยังไง? แค่คุณใช้คำหวานๆ โจมตีอย่างบ้าคลั่ง เธอก็ต้องเปิดใจรับคุณแล้วแหกขาออกแน่นอน"
"แม่เล็ก พูดให้มันสุภาพหน่อยสิ" เย่ เถิง พูดเสียงเบา
"โอ้ ขอโทษที หยาบคายไปหน่อย แต่ก็พูดตามความจริงนะ" โจว เหวินฮุย โบกตะเกียบพลางพูด "งั้นเอาอย่างนี้ ฉันจะบอกเคล็ดลับสองอย่างให้ ขั้นแรกของการจีบผู้หญิงคือ คิดถึงเธอ ทุกเรื่องให้มองจากมุมมองของเธอ เพื่อสร้างความสัมพันธ์ก่อน จากนั้นก็ตรงๆ เลย บอกว่าอยากนอนกับเธอ ควบคุมอารมณ์ไม่ได้ นอนไม่หลับอะไรทำนองนี้"
"แต่ต้องบอกก่อนนะ วิธีนี้ใช้ได้กับสาวแม่ม่ายเท่านั้น ใช้กับสาวพรหมจรรย์ไม่ได้ สำหรับเด็กสาวพวกนั้นต้องทุ่มเงิน ทุกคนมีจุดอ่อน สิ่งที่เธอชอบก็คือจุดอ่อนของเธอ ให้ในสิ่งที่เธอชอบ ทุ่มเงินอย่างบ้าคลั่ง สามวันก็ได้นอนด้วย!"
หยาง ฟาน กระตุกมุมปากเล็กน้อย "แม่เล็ก คุณรู้เยอะจริงๆ"
"ช่วยไม่ได้ แม่อ่านหนังสือมาเยอะน่ะ" โจว เหวินฮุย ยิ้มอย่างภูมิใจ "สำหรับเหว่ย จวิ้น ถ้าคุณทำไม่ได้จริงๆ ในขั้นตอนที่สอง ก็คุกเข่าวิงวอนเลย ขอร้องให้เธอยอมให้คุณนอนด้วยสักครั้ง"
หยาง ฟาน: ...
ทำไมภาพนี้ถึงคุ้นตาจังนะ?
โจว เหวินฮุย คงไม่ใช่เพราะอ่านหนังสือมาเยอะหรอก แต่น่าจะดูหนังมาเยอะมากกว่า
เรื่องราวพวกนี้ดูเหมือนจะเป็นฉากเด็ดในหนังด้วยซ้ำ
"วิธีนี้ ผมว่าอาจจะใช้ไม่ได้ผลนะ" หยาง ฟาน ส่ายหน้าพูด "ลองยกตัวอย่างนะ ถ้าสมมติว่าเป็นแม่เล็ก คุณจะยอมไหมล่ะ?"
โจว เหวินฮุย หางตากระตุกขึ้นทันที "ฉันไม่ฆ่าเขาหรอก!"
"ดังนั้น เธอเห็นไหมว่ามันเป็นไปไม่ได้" หยาง ฟาน หันไปมองเย่ เถิง "พี่สะใภ้ ถ้าเป็นพี่ล่ะ?"
เย่ เถิง มีสีหน้าอายๆ เหลือบมองหยาง ฟาน อย่างรวดเร็ว แล้วเม้มริมฝีปากเบาๆ "ฉัน...ฉัน ฉันไม่รู้ มันคงต้องดูสถานการณ์ บางทีอาจจะตกลง บางทีก็อาจจะไม่"
คำตอบของเธอคลุมเครือ ไม่ชัดเจนมาก
แต่หยาง ฟาน สังเกตเห็นสายตาที่หลบๆ ซ่อนๆ ของเธอ ราวกับว่าวิธีนี้อาจจะได้ผลกับพี่สะใภ้
ในอนาคตอาจจะลองดู
"แม่เล็ก เรื่องนี้คุณไม่ต้องแนะนำแล้ว ผมจะคิดดูอีกที" หยาง ฟาน พูดพลางกวาดข้าวเม็ดสุดท้ายในชามจนหมด แล้วลุกขึ้นพูดว่า "ผมไปก่อนนะ ยาสมุนไพรพวกนั้นก็ปล่อยไว้ก่อน เดี๋ยวผมว่างๆ จะมาจัดการเอง"
เขาต้องออกไปรับสินค้าช่วงบ่าย ไม่อาจปล่อยให้เสียเวลากับของที่พังไปแล้ว
ช่วงนี้มียาสมุนไพรบางอย่างเพิ่งออกสู่ตลาด ราคาขึ้นอย่างรวดเร็ว หยาง ฟาน อยากจะคว้าโอกาสนี้ซื้อมาให้มาก
"เธอไปทำธุระของเธอเถอะ ยาสมุนไพรพวกนั้นฉันกับพี่สะใภ้ของเธอจะจัดการให้เอง" โจว เหวินฮุย พูด
หยาง ฟาน พยักหน้า ออกจากบ้านแล้วขี่รถสามล้อไปที่บ้านเฉินหลิน
เขารับข้อเสนอของโจว เหวินฮุย มาเต็มที่แล้ว แต่ว่าจะเข้าหาเหว่ย จวิ้น ภรรยาสาวของเฉิน หลิน อย่างไรดี หยาง ฟาน กลับไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหน
ผู้หญิงคนนี้ปกติออกจากบ้านน้อยมาก แม้แต่โอกาสที่จะเข้าไปใกล้ๆ เธอก็ยังหายาก
มองบ้านหลังใหญ่ของเฉิน หลิน อยู่ไกลๆ สักครู่ หยาง ฟาน คิดหาวิธีในใจ กำลังจะจากไป จู่ๆ ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเอามือปิดหน้าร้องไห้ โผล่ออกมาจากป่าข้างๆ
ผู้หญิงคนนั้นสวมเสื้อเชิ้ตสีขาว ท่อนล่างดูเหมือนจะสวมแค่ถุงน่องสีดำ ที่ขาดรุ่งริ่ง
การแต่งตัวของเธอทำให้หยาง ฟาน ตาโต
การแต่งตัวแบบนี้แม้แต่ในตัวเมืองก็ยังหาดูได้ยาก เขากลับมาเห็นในหมู่บ้านเสียได้
พอมองใกล้ๆ หยาง ฟาน ก็ชะงักไป นี่มันเหว่ย จวิ้น ภรรยาน้อยของเฉิน หลิน นี่นา
กำลังง่วงนอนอยู่พอดี หมอนก็มาปรากฏแล้ว?
แต่ว่า...ทำไมเธอถึงแต่งตัวแบบนี้แล้วมาร้องไห้ในป่าล่ะ?
โดนคนลากเข้าไปหรือ?
ดูเหมือนจะไม่ใช่
ในขณะที่หยาง ฟาน กำลังสงสัยอยู่นั้น เหว่ย จวิ้น ก็เดินตรงมาหาเขาทันที พอมาถึงตรงหน้าก็ชกต่อยเตะถีบใส่เขาทันที แม้จะร้องไห้โฮๆ แต่ก็ลงมือไม่เบาเลย
หยาง ฟาน โดนตีจนงง เขาผลักเหว่ย จวิ้น ออกไป ตะโกนว่า "คุณบ้าไปแล้วหรือไง มาตีผมทำไมโดยไม่มีเหตุผล?"
"ไอ้หยาง แกยังเป็นคนอยู่หรือเปล่า? ไม่มีเหตุผลงั้นหรือ แกทำอะไรลงไป ในใจแกไม่รู้หรือไง?" เหว่ย จวิ้น จ้องหยาง ฟาน ด้วยความแค้น เช็ดน้ำตาที่ไหลลงมาตามแก้มอย่างแรง
หยาง ฟาน งงไปเลย เขาทำอะไรลงไปหรือ?