เย่ เถิงเพิ่งจะเอ่ยปากยอมรับ หยาง ฟานก็รีบล้วงมือลงไปในคอเสื้อของเธอทันที คว้าจับเต้าเต่งข้างหนึ่งไว้แน่น
นุ่มนิ่มแต่ก็กระชับ ทั้งยังมีความยืดหยุ่นน่าทึ่ง
สัมผัสช่างดีเหลือเกิน!
ใบหน้าของเย่ เถิงแดงระเรื่อขึ้นมา ร่างกายบิดเบี้ยวทันใด บังคับให้มือของหยาง ฟานออกจากคอเสื้อของเธอ แล้วพูดอย่างอายๆ ว่า "เดี๋ยวค่อย...ค่อยทำ ถ้าแม่เล็กเห็นเข้าจะทำยังไง?"
หยาง ฟานชะงัก ในหัวนึกภาพพี่สะใภ้กับแม่เล็กปลอบใจกันบนห้องใต้หลังคา
พวกเธอยังทำกันอย่างไม่สนใจอะไรขนาดนั้น แม้จะถูกเห็นก็คงไม่เป็นไรมั้ง?
แต่เย่ เถิงใส่ใจ หยาง ฟานก็ไม่อาจฝืนใจเธอได้
เขายิ้มแหยๆ พูดว่า "พี่สะใภ้ครับ ผมควบคุมตัวเองไม่ได้ชั่วขณะน่ะ..."
"หืม? ถ้าเธอเป็นแบบนี้ ฉันคงไม่กล้าสาธิตให้ดูหรอกนะ" เย่ เถิงพูดขึ้นมาอย่างจริงจังทันที
หยาง ฟานอยากตบปากตัวเองสักทีจริงๆ พูดออกมาแบบนี้ ช่างไม่มีระดับเอาซะเลย
"พี่สะใภ้เพิ่งบอกว่าได้เองนะครับ ผมถึงได้ควบคุมตัวเองไม่อยู่ ถ้าพี่ไม่พยักหน้า ผมจะกล้าที่ไหนล่ะครับ?" หยาง ฟานพูดอย่างน้อยอกน้อยใจเหมือนเด็กที่ไม่ได้กินขนม
