ไม่น่าแปลกใจที่สีหน้าของเจ้อลาวปั่นจะดูแปลกๆ แบบนั้น เมื่อได้ยินสิ่งที่จูซานซานทำ หยาง ฟานก็งงเหมือนกัน
จะซื้ออะไรมาชดเชยให้เขาล่ะ นี่มันเท่ากับเรียกความเกลียดชังมาเปล่าๆ
เล่าโจวคงต้องใช้ความพยายามไม่น้อยกว่าจะพาอู๋เซวี่หลานขึ้นเตียงได้ แต่สุดท้ายก็ยังไม่ทันได้สอดใส่ ก็ต้องมาเสียผลประโยชน์ให้เขาซะแล้ว
ตอนนี้ภรรยาของเขายังต้องไปซื้อของบำรุงให้หยาง ฟานอีก ใครเจอแบบนี้ก็คงหงุดหงิดกันทั้งนั้น
"เล่าโจว ผมขอบคุณในความหวังดีของพี่สะใภ้นะครับ แต่ผมว่าผมขอตัวกลับก่อนดีกว่า ไม่งั้นผมกลัวคุณจะฆ่าผม" หยาง ฟานพูดกึ่งล้อเล่น แต่จริงๆ แล้วเขาก็ตั้งใจจะกลับ อยู่ต่อไปเขาก็รู้สึกอึดอัด
"พูดอะไรอย่างนั้น นายกลับไม่ได้ เมียฉันสั่งไว้เป็นพิเศษ ถ้าไม่งั้นพอเธอกลับมาเธอต้องฆ่าฉันแน่ๆ" เจ้อลาวปั่นเกาหัวที่เริ่มเถิกขึ้นเรื่อยๆ พูด "เรื่องแบบนี้ คิดให้โล่งๆ หน่อย ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร"
หยาง ฟาน: ...
เห็นหยาง ฟานไม่พูดอะไร เล่าโจวนึกว่าเขายังคิดมากเรื่องนี้อยู่ กำลังจะพูดปลอบอีกสองสามคำ ก็เห็นจูซานซานถือถุงช้อปปิ้งขนาดใหญ่สองใบเดินเข้ามา ทำให้เขาตกใจรีบหุบปาก
จูซานซานชำเลืองมองเล่าโจวแวบหนึ่ง แล้วจึงเดินไปหาหยาง ฟาน พูดเสียงอ่อนโยนว่า "ฟ่านจื่อ ตามพี่เข้าไปในห้องหน่อย พี่สะใภ้จะอธิบายให้ฟังว่าต้องทำยังไงกับของพวกนี้"
"พี่สะใภ้ครับ อันนี้...ไม่จำเป็นจริงๆ นะครับ" หยาง ฟานมองเจ้อลาวปั่นแวบหนึ่ง พูดอย่างเก้อเขินๆ
"ไม่จำเป็นยังไง? นายยังเด็กไม่รู้หรอก เรื่องนี้ฟังพี่สะใภ้ไว้ไม่ผิดแน่" จูซานซานเดินส่ายสะโพกอวบอิ่มเข้าไปในร้าน "ตอนหนุ่มๆ ไม่รู้จักบำรุงพลังชีวิต พอแก่เท่าโจวเหว่ยซิ๋งนี่ อยากบำรุงก็ไม่ทันแล้ว คนอื่นออกมาผู้หญิงเดินเซ คุณออกมาตัวเองเดินเซ บอกมาสิว่ามันไม่ทรมานหรือไง?"
หยาง ฟานเงียบไม่ตอบอะไร
เล่าโจวโดนลูกหลงอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย...
ขณะกำลังพูดกันอยู่ อู๋เซวี่หลานใช้มือซ้ายกุมท้องน้อย ขมวดคิ้วแน่น เดินพิงกำแพงออกมา
จูซานซานมองหยาง ฟานด้วยสีหน้าตกใจ สายตาชำเลืองมองที่จุดสำคัญของหยาง ฟานอย่างไม่เปิดเผย "ฟ่านจื่อ พี่แค่ยกตัวอย่าง นายทำจริงๆ เหรอ?"
"เขาไม่ใช่แค่ทำจริงๆ ฉันรู้สึกว่าฉันใกล้จะต้องเรียกรถพยาบาลแล้ว" อู๋เซวี่หลานมองหยาง ฟานแวบหนึ่ง พูดอย่างเหนื่อยอ่อน
ตอนทำมันสุขสมเท่าไหร่ พอเสร็จแล้วก็ทรมานเท่านั้น
ครั้งนี้รุนแรงจนอู๋เซวี่หลานรู้สึกเหมือนครั้งแรกเลยทีเดียว
"ถ้าคุณต้องการ ฉันช่วยเรียกให้ไหม?" จูซานซานลังเลเล็กน้อย ถามอย่างเป็นห่วง
อู๋เซวี่หลานโบกมือ "ไม่ต้องๆ จริงๆ แล้วก็ไม่ได้หนักขนาดนั้นหรอก"
"จู่ซานซานพูดขึ้นอย่างใช้ความคิด "งั้นเธอพักก่อนดีกว่า"
อู๋เซวี่หลานพยักหน้าแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆ
จู่ซานซานมองอู๋เซวี่หลานอย่างครุ่นคิด มือขวาลูบไหปลาร้าขาวเนียนโดยไม่รู้ตัว เหม่อลอยไปสักพัก จู่ๆก็ดูเหมือนจะนึกอะไรออก จึงพูดกับหยางฟานว่า "ฟ่านจื่อ ฉันจะบอกวิธีทำพวกนี้ให้นะ ที่นี่แค่ไม่สะดวกจะทำอาหาร ไม่งั้นฉันจะต้มให้เธอเลย"
"พี่สะใภ้ ผมเกรงใจจริงๆ" หยางฟานยิ้มพูด
"จะเกรงใจพี่สะใภ้ทำไมล่ะ? บางทีวันหน้าพี่สะใภ้อาจต้องพึ่งเธอก็ได้นะ" จู่ซานซานหัวเราะคิกคัก ดวงตาเป็นประกายอ่อนโยน แล้วชายตามองหยางฟานแวบหนึ่ง
หยางฟานไม่ได้คิดอะไรมาก ยิ้มแล้วจำใจรับน้ำใจนั้น
หลังจากฟังจู่ซานซานอธิบายอย่างละเอียดว่าควรต้มเต่าพร้อมสมุนไพรพวกนั้นอย่างไร เจ้อลาวปั่นก็คิดเงินค่าของที่หยางฟานส่งมาวันนี้ หยางฟานจึงเก็บเงินหนึ่งพันสามร้อยหยวนใส่กระเป๋าแล้วออกจากตลาดวัสดุทางการแพทย์พร้อมกับอู๋เซวี่หลาน
นั่งบนรถสามล้อมือสองที่หยางฟานซื้อมาจากตลาดมือสองด้วยเงินสองพันหยวน อู๋เซวี่หลานรัดชุดกระโปรงยาวแน่นขึ้น แล้วพูดขึ้นมายิ้มๆว่า "ฟ่านจื่อ ดูเหมือนเมียเจ้าของร้านคนนั้นจะสนใจเธอนะ"
เธอพักไปสักพัก ในที่สุดก็หายจากอาการเจ็บนั้นแล้ว
แต่นั่งบนรถสามล้อที่กระแทกก้นนี้ ก็ยังรู้สึกไม่ค่อยสบายนัก
"เขาแค่เห็นว่าผมกำพร้าตั้งแต่เด็ก เลยดูแลผม ไม่ได้มีอะไรหรอก" หยางฟานส่ายหน้าพูด
อู๋เซวี่หลานชายตามองหยางฟานแวบหนึ่ง แล้วพูดว่า "อย่ามาปฏิเสธ ตาพี่สะใภ้เธอนี่แม่นนัก เรื่องนี้แน่นอนเก้าสิบเก้าเปอร์เซ็นต์ ถ้าไม่เชื่อวันหลังลองทดสอบดูสิ ถ้าเธอจับก้นเขาหรือลวนลามนิดหน่อย เขาต้องไม่ปฏิเสธแน่ๆ"
คนพูดมีเจตนา คนฟังก็มีใจ
คำพูดของอู๋เซวี่หลานทำให้หยางฟานรู้สึกใจเต้น แต่เขาไม่กล้าเสี่ยง
ในตลาดวัสดุทางการแพทย์ทั้งหมด การที่เขารักษาสถานการณ์ปัจจุบันไว้ได้ ก็เพราะความสัมพันธ์กับสามีภรรยาเล่าโจว
ถ้าพลาดทำให้ความสัมพันธ์แย่ลง ต่อไปเขาต้องขาดทุนอย่างน้อยสิบเปอร์เซ็นต์
"อ๊ะ..." อู๋เซวี่หลานร้องครางเบาๆ มือกุมท้องน้อยไว้ "ฟ่านจื่อ ช้าลงหน่อยสิ จู่ๆก็กระแทก ฉันรู้สึกเหมือนโดนเธอแทงเข้ามาอีก เจ็บนิดหน่อย"
อู๋เซวี่หลานพูดจาไม่มีความเกรงใจเลย คำไหนก็พูดออกมาได้จากปากเธอ
เป็นคนยั่วยวน พูดจาก็ทรงพลัง แค่ไม่กี่คำก็สามารถจุดไฟในร่างกายคนขึ้นมาได้
หยางฟานชะลอความเร็วลง ยิ้มพูดว่า "พี่สะใภ้ พูดระวังๆหน่อยสิครับ พูดแบบนี้ผมก็อยากแล้ว"
"อยากก็อดไว้ อย่างน้อยอาทิตย์นี้เธอก็หมดหวัง ฉันต้องพักผ่อน" อู๋เซวี่หลานมองหยางฟานอย่างไม่พอใจ บ่นเบาๆ "ก่อนหน้านี้ ฉันแค่ได้ยินคนพูดว่าโดนทำจนต้องนอนอยู่บนเตียงสามวัน ไม่คิดว่าฉันจะมีวันนี้ด้วย"