Sa kalaliman ng walang hanggang kadiliman, bago pa man mabuo ang mga bituin at ang mga kalawakan, nagsimula ang isang walang katapusang labanan. Sa isang panig, ang Liwanag, isang makapangyarihang puwersa na nagniningning ng walang kapantay na ningning, puno ng init at enerhiya. Ang Liwanag ay sumasalamin sa pag-asa, pag-unlad, at paglikha. Sa kabilang panig, ang Dilim, isang malalim at walang hanggang kawalan, puno ng malamig at walang buhay na katahimikan. Ang Dilim ay simbolo ng pagkawasak, pagkasira, at kawalan.
Walang hanggan ang kanilang paglalaban. Ang Liwanag ay nagsusumikap na palawakin ang kanyang impluwensya, na naglalabas ng mga alon ng init at liwanag upang labanan ang malamig na yakap ng Dilim. Ang Dilim naman ay nagtatangka na lunurin ang Liwanag sa kanyang walang hanggang kadiliman, na sinisipsip ang enerhiya at liwanag upang palakasin ang kanyang kapangyarihan. Ang kanilang labanan ay isang sayaw ng paglikha at pagkawasak, ng pag-asa at kawalan ng pag-asa.
Ang mga espasyo sa pagitan nila ay isang larangan ng digmaan, isang lugar na patuloy na nagbabago sa ilalim ng kanilang walang humpay na pag-aaway. Minsan, ang Liwanag ay nakakakuha ng kaunting tagumpay, ang kanyang ningning ay lumalawak at nagpapalakas. Ngunit ang Dilim ay palaging nagbabalik, na sumisipsip sa liwanag at nagpapalawak ng kanyang impluwensya. Ang kanilang labanan ay isang walang katapusang ikot, isang walang katapusang pag-aaway na walang nakikitang katapusan. Ang kanilang labanan ay ang mismong tela ng pag-iral, ang pundasyon ng lahat ng bagay na umiiral.