เห็นว่าหลิวเชากำลังจะบังคับพาหลิวเปี้ยวเปี้ยวไป ผมทนดูไม่ไหวแล้ว จึงตะโกนด้วยความโกรธ "พวกนายทำอะไรน่ะ!?"
เมื่อได้ยินเสียงของผม ทุกคนก็ชะงักไป
"บ้าเอ๊ย ทำไมต้องเป็นแกอีกล่ะไอ้ตาบอด?"
เมื่อเห็นว่าเป็นผม หลิวเชาก็ถ่มน้ำลายพลางจ้องผมด้วยสายตาอาฆาต "แกมีปัญหาอะไรกับกูหรือไง? ทำไมต้องมาขัดขวางกูทุกทีเลย?"
"นาย...นายคือหลิวเชาเหรอ?"
ผมแกล้งทำเป็นเพิ่งรู้ตัว พูดด้วยความโกรธว่า "หลิวเชา นายกล้ารังแกพี่หลิวด้วยเหรอ? รอดูเถอะ เดี๋ยวฉันจะไปฟ้องซินรูเจ๋อกับป้าอู๋"
"แกกล้าเหรอ!"
หลิวเชากัดฟันพูด "อีกอย่าง คนหนึ่งเป็นเมียกู อีกคนเป็นแม่ยายกู แกคิดว่าพวกเขาจะเชื่อแกหรือเชื่อกูล่ะ?"
"วันนี้กูต้องจัดการแกให้ได้"
พูดจบ เขาก็โบกมือ คนพวกนั้นก็เข้ามาล้อมผมไว้
ผมรีบหยิบโทรศัพท์ออกมา "หลิวเชา ถ้านายไม่อยากให้เรื่องบานปลาย ก็อย่าทำอะไรฉันดีกว่า ไม่งั้นฉันจะโทรหาป้าอู๋เดี๋ยวนี้เลย"
"แก..." หลิวเชาจ้องผมด้วยความโกรธ แต่ก็ไม่ได้ทำอะไรต่อ
"ดี ดีมาก"
"ไอ้ตาบอด กูบอกให้รู้ไว้ ต่อไปอย่ามายุ่งกับเรื่องของกูอีก ไม่งั้นกูจะไม่ปล่อยแกไว้แน่"
"พวกเรา ไปกัน!"
