"คุณไปโรงพยาบาลก็ต้องโดนหมอจับต้องเหมือนกันไม่ใช่เหรอ" ผมพยายามพูดโน้มน้าว "เรื่องนี้คุณไม่ควรปล่อยทิ้งไว้นานนะ ถ้าไปโรงพยาบาลก็ต้องเสียเวลาทั้งเอกซเรย์ทั้งตรวจเลือด ถ้าปล่อยไว้จนอาการหนักขึ้นจะไม่ดีเอานะ"
เมื่อได้ยินคำพูดของผม เสี่ยวรูก้มหน้าลงเงียบๆ เห็นได้ชัดว่าเริ่มลดความระแวงลงแล้ว
"งั้น...คุณต้องสาบานว่าจะไม่บอกเรื่องนี้กับใครเด็ดขาด แม้แต่พี่สาวฉันก็ห้ามบอก"
"ได้ ผมสาบาน"
"งั้นคุณจับได้แค่ครั้งเดียวนะ"
"ได้ แค่ครั้งเดียว"
หลังจาก "ต่อรองราคา" กันอยู่พักหนึ่ง เธอก็ยอมตกลงในที่สุด
จากนั้นเธอก็ลุกขึ้นยืน ดึงซิปกางเกงยีนส์ลง แล้วค่อยๆ ถอดออก
การเคลื่อนไหวของเธอช้ามาก จนผมแทบอยากจะเข้าไปช่วยถอดให้
เมื่อกางเกงยีนส์หลุดออก เน่เหน่ยน่ารักๆ ของเธอก็เผยออกมาให้เห็นก่อน
แม่เจ้า...
เป็นสีชมพูด้วยเหรอนี่!?
ยิ่งมองลงไปด้านล่าง ส่วนนูนตรงโคนขาก็ค่อยๆ ปรากฏให้เห็น
ถึงขนาดเห็นเส้นขนหยิกๆ ซุกซนโผล่ออกมาจากขอบเน่เหน่ยสองสามเส้น
แม้แต่ขนก็ยังเป็นสีน้ำตาลอ่อน ทุกอย่างดูชมพูอ่อนน่ารักไปหมด
"คุณ...คุณหันหลังให้หน่อยได้มั้ย"
แม้จะรู้ว่าผมมองไม่เห็น แต่เธอก็ยังอายอยู่ดี
