"เซียวซือฟู่ ขอโทษนะคะ เมื่อกี้ฉันเข้าใจผิดจริงๆ เห็นเด็กผู้หญิงคนนั้นเป็นแบบนั้น ฉันก็คิดว่า..."
"ขอโทษค่ะ ฉันผิดเอง"
หลิวเปี้ยวเปี้ยวบ่นพึมพำด้วยริมฝีปากที่เบะออก ใบหน้าเต็มไปด้วยความละอายใจ ท่าทางร้อนรนจนเกือบจะร้องไห้ออกมา
มองดูท่าทางของเธอในตอนนี้ ผมกลับรู้สึกหวั่นไหวขึ้นมา
พูดตามตรง หลิวเปี้ยวเปี้ยวมีรูปร่างหน้าตาที่ดีจริงๆ แค่ปกติมักจะเก็บอารมณ์ไว้บนใบหน้า ทำให้ดูเย็นชา มีความรู้สึกเหมือนกีดกันคนอื่นออกไปห่างๆ
ท่าทางออดอ้อนแบบนี้ กลับมีเสน่ห์อีกแบบหนึ่ง
"พอเถอะ เธอไม่ต้องอธิบายอะไรกับฉันหรอก ฉันรู้ว่าเธอดูถูกฉันมาตลอด คิดว่าฉันเป็นแค่คนสันดานหมาป่า"
"เธอก็ไม่จำเป็นต้องขอโทษหรอก บางทีคำพูดเมื่อกี้อาจจะเป็นความคิดที่แท้จริงของเธอที่มีต่อฉันก็ได้"
"อีกอย่าง เราสองคนก็ไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกัน จำเป็นด้วยเหรอที่จะต้องสนใจความรู้สึกของฉันขนาดนั้น?"
ผมแกล้งทำเป็นโกรธมาก พูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย
เมื่อได้ยินผมพูดแบบนั้น ดวงตาของหลิวเปี้ยวเปี้ยวก็แดงขึ้นมา พูดด้วยเสียงสะอื้น: "เซียวซือฟู่ ฉันไม่ได้คิดแบบนั้นกับคุณจริงๆ นะคะ จริงๆ แล้วในใจฉัน ฉันค่อนข้างชอบคุณนะ"
