"""
"บอกซูเทียนหน่อยว่า หลิวชิงเสวี่ยบอกฉันแล้วว่างานของเธอเรียบร้อยแล้ว อีกไม่กี่วันรอให้เราจัดการเรื่องทางนั้นเสร็จ เธอก็สามารถไปทำงานได้แล้ว"
เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ฉันถอนหายใจยาวอย่างโล่งอก
ฉันนึกว่าเธอค้นพบอะไรบางอย่าง ที่แท้ก็เป็นเรื่องงานของฉัน
"ขอบคุณมากนะ พี่ซินรู"
ฉันรีบพยักหน้าและกล่าวขอบคุณหลายครั้ง
การไปทำงานที่บริษัทของหวังซินรู แม้จะไม่ได้เงินเดือนมาก แต่สำหรับคนไร้ค่าอย่างฉันที่เพิ่งมาถึงเมืองใหญ่ก็ถือว่าไม่เลวแล้ว
มีงานทำก่อนก็ดีแล้ว รอให้มีโอกาสค่อยเปลี่ยนงานก็ยังไม่สาย
"งั้นพวกคุณคุยกันก่อนนะ ฉันจะไปทำอาหาร" ป้าอู๋ราวกับกลัวว่าหวังซินรูจะสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง จึงรีบก้มหน้าเดินเข้าครัวไป
ฝีมือทำอาหารของเธอดีมาก ไม่นานก็ยกสี่อย่างกับซุปหนึ่งถ้วยมาวางบนโต๊ะ
เพราะฉันตาบอด ดังนั้นทุกครั้งพวกเธอจะตักข้าวให้ฉัน แล้วส่งตะเกียบใส่มือฉัน และบอกว่ามีอาหารอะไรบ้าง อยู่ตำแหน่งไหน
"ซูเทียน อย่ากินแต่ข้าวสิ กินปลาบ้างสิ สดมากเลยนะ"
วันนี้ พี่ซินรูตักอาหารให้ฉันเป็นครั้งแรกอย่างไม่เคยมีมาก่อน
แต่เธอก็รู้ตัวเร็วว่าการกระทำแบบนี้ดูผิดปกติไป
