Chance Magnus was just the typical teenager. He wanted to hangout with friends rather than hanging out with his family, he loved to look good and smell nicely, and had a desire to be independent from his family.
Chance also had the things that every teenager wanted; from looks to riches, and from riches to brains. Chance was born with a handsome features, and a tall figure that he inherited from his father. Labing-pitong taong gulang pa lamang siya ay nasa isandaan at pitumpu't pitong sentimetro na ang kaniyang taas-and he was still growing. Chance was an only child with a rich family background. His family might not be the richest, however, they could still buy the things their fingers pointed at and what their mouths says. With just his handsome looks and riches, Chance was already considered as a lucky person, and many people, especially boys, envied him. At ang selos nila ay mas lalo pang tumataas kapag nalalaman nila na hindi lang kagwapohan at kayamanan ang meron si Chance-pati ang katalinohan ay meron din siya. Chance was a smart guy, however, he was not a genius. He could pass any exams-and even perfected them if he was determined to do so. He could also answer any knowledgeable questions-if he already studied them, and he was also willing to learn more. He was the kind of son that every parents wanted, and the kind of big brother that every siblings wanted.
However, no matter how handsome he look, no matter how much money he have and luxury he possesses, and no matter how smart and knowledgeable he was, he still could not avoid the tragedy that befell to him.
[HAPPY EIGHTEENTH birthday, Chance!]
Tumawa ng mahina si Chance nang marinig niya ang unang pangungusap na sinabi ng taong tumawag sa kaniya. "There is still a day before my birthday, Jess," tugon nito sa kausap.
Ang taong tumawag sa kaniya ay si Jessiah Magnus, pinsan niya. Sa lahat ng pinsan na meron si Chance ay si Jessiah ang pinakaclose niya; kababata niya rin kasi ito. Limang taong gulang pa lamang siya ay kilala na niya si Jessiah.
Bumisita ang kapatid ng kaniyang ama noong panahong iyon, dala dala ang pitong taong gulang na batang babae. Noong nakita ni Jessiah si Chance ay agaran niya itong nilapitan at pinilit na makipaglaro sa kaniya. Bibo at madaldal din kasi ang kaniyang pinsan na si Jessiah at determinado ito na maging ka-close ang binata at maging kaibigan niya, kaya walang magawa si Chance kundi ang kaibiganin ang pinsan niya at sundin kung ano ang mga gusto nito. Noong una nga ay tinanggihan niya ito ngunit bigla na lang itong umiyak at nagsumbong; dahil dito nakaranas si Chance na makatanggap ng sermon. Simula no'n ay pinilit na lamang niya ang kaniyang sarili na makipaglaro sa batang babae. At habang lumalaki sila ay nasasanay na rin si Chance sa ugali ni Jessiah at buong pusong tinanggap ang babae bilang kaibigan at pinsan niya; at hanggang ngayon ay close pa rin ang dalawa at halos araw araw nagkikita.
Sa sobrang close nga nila ay napagkakamalan na silang magkasintahan sa mga taong hindi sila kilala. Clingy din kasi Jessiah at kada magkikita ang dalawa ay agad agad na pumupulupot ang kamay niya sa bisig ni Chance na parang isang ahas, may tao man sa paligid nila o wala. At dahil diyan, nami-misunderstood ng mga tao ang dalawa. May time nga na habang sinasamahan ni Chance si Jessiah na magshopping ay narinig nila ang dalawang babae, na nagsho-shopping rin, na pinag-uusapan silang dalawa. Sabi pa nga nito na ang suwerte raw ni Jessiah dahil sinasamahan siya ng kaniyang "boyfriend" kada magsho-shopping siya at tinutulungang dalhin ang kaniyang mga gamit. Without knowing na pinipilit at pinagbabantaan ni Jessiah ang kaniyang "boyfriend" na samahan siya at dalhin ang mga gamit na binili niya. Meron pa nga ring isa na nagsabi na ang suwerte raw ng magiging anak nila dahil parehong maganda at gwapo ang ina't ama niya. Nang marinig ito ng dalawa ay nagkatinginan lang sila ng ilang segundo bago humagalpak ng tawa. Pagkatapos tumawa ay nagpatuloy lang ang dalawa sa ginagawa nila na parang walang narinig na mali. Kahit na may naririnig silang mga gano'ng komento, ang pakikitungo nila sa isa't isa ay hindi pa rin umiiba.
[This is what you call an ADVANCE birthday greetings, Chance,] rinig niyang tugon ni Jessiah sa kabilang linya.
Pinigilan ni Chance ang tawa niya nang marinig nito ang walang interes na tono ng kaniyang pinsan. Nai-imagine rin niya ang pag-irap nito sa kaniyang mata na mas lalong nagpasakit sa kaniyang tiyan.
Matagumpay niyang napigilan ang kaniyang tawa bago tahimik na bumuntong hininga at nagsalita, "Yeah, right. Thank you, thank you... But why greet me in advance, though? Can't you come to my birthday party?"
Magla-labing walo na si Chance bukas at kahit na dalawampu't isa ang debut ng mga lalaki, nais pa rin ng kaniyang mga magulang na bigyan siya nito ng isang malaking kasiyahan sa labing walong kaarawan nito. Alam ni Jessiah na magkakaroon ng party bukas ngunit bakit pa rin siya bumati ng maaga, kung pwede naman niya itong gawin sa araw ng kaarawan ni Chance at sa personal? Ngunit, maliban na lang kung hindi siya makakapunta.
Narinig ni Chance ang pagbuntong hininga nito. [Regrettably, yes, I can't attend your party.]
Unti unting lumiit ang ngising nakapaskil sa mga labi ni Chance pagkarinig niya sa tugon nito. He was obviously disappointed.
Simula noong nagkakilala ang dalawa, kada dadating at magse-celebrate si Chance ng kaniyang birthday, maliit man ito o malaki, palaging umaattend si Jessiah sa selebrasyon; ganoon din siya sa kaniyang pinsan. Ngunit ngayong sinabi nitong hindi siya makararating, hindi naiwasan ni Chance ang madismaya. Ito ang unang beses na hindi aattend si Jessiah sa birthday celebration ni Chance.
Chance immediately returned to his senses when he heard Jessiah's voice again, [Pero kahit na hindi ako makaka-attend sa party mo, of course, I still have a gift for you. Though, sina mom at dad ang magdadala at magbibigay sa gift ko para sayo, I hope you will still like it and will look forward for my gift. Anyway, I'm really sorry I can't attend your party and greet you personally. I really, REALLY want to attend, you know? But my schedule just won't let me. Sigh.]
Bumalik ulit ang ngiti ni Chance nang marinig niya ang boses nito na puno ng sinseridad. Nais mang malaman ni Chance kung bakit hindi ito makaka-attend, pinigilan niya pa rin ang kaniyang sarili bago nagsalita sa boses na puno rin ng sinseridad, "Alas. It is what it is. Just do what you have to do-I still have a birthday next year, anyway. So, no need to apologize. Right?"
[Yeah, right! Pero babawi talaga ako sa susunod! Sa susunod na birthday mo, ako talaga ang mag-o-organize sa party mo!]
Hearing this, he couldn't help but lightly laugh at her words.
They exchanged some more words before bidding their farewell and hanging up the phone call. Jessiah even apologized again, which made him sighed in silence, and greeted him a happy birthday again before ending the call.
Chance tossed himself onto the bed as he stared at the ceiling. Mag-a-alas dos pa lang ng hapon at nakakaramdam na siya ng inip. Gusto man niyang lumabas, ngunit tinatamad naman siya. Sandaling tumitig si Chance sa kisame ng kaniyang kwarto bago nagpalabas ng isang mahabang buntong hininga. Dinampot ni Chance ang kaniyang cellphone, na pinuwesto niya sa gilid ng kaniyang ulo pagkatapos niyang humiga, at in-unlock. Pumunta siya sa Facebook app at nagscroll scroll sa newsfeed niya; hindi pinapansin ang mga messages na nagpop-up sa screen. He's too lazy to check the messages, much less replying. Nagpatuloy siya sa pagscroll, ngunit napatigil din nang may marinig siyang tatlong katok na nagmumula sa pinto ng kaniyang kwarto.
He glanced at the door for a second before looking back at his phone again, as he said, "What is it?" He kept on scrolling at his newsfeed while waiting for the reply of the person behind the door.
"..."
Ngunit mag-iisang minuto na ay wala pa rin siyang naririnig na tugon. Kumunot ang noo ni Chance dahil dito. Bumangon siya galing sa pagkakahiga at umupo habang naka-cross ang mga binti.
Nagsalita siya ulit, "What!?" tanong niya na medyo malakas ang boses kumpara sa una. Sinadya niyang lakasan ang kaniyang boses dahil sa tingin niya ay hindi narinig ng kung sino man ang nasa likod ng pinto ang kaniyang tanong kanina kaya hindi ito tumugon. Ngunit kahit na nilakasan na niya ang kaniyang boses, hindi pa rin tumutugon ang taong kumatok sa kaniyang pinto.
Chance pushed back his hair using his hand, and with a sigh, he lazily stood up and walked towards the door. Nang nasa harap na siya ng pinto at hahawakan na sana ang doorknob para mabuksan ito at matanong niya ng harap harapan ang taong nasa likod ng pinto, narinig ulit niya ang pagkatok nito. Chance stood silently; waiting for the person to speak first.
But it didn't happen. No voice could be heard outside the door. And so, with a furrowed brows, Chance hastily open the door and was about to shout at the person who kept on knocking, yet not responding to his words, when he saw that no one-not even a cat greeted him. There was no human outside the door! Ilang mga segundo lang ang lumipas nang marinig niya ulit ang katok nito at pagbuksan ng pinto, kaya imposible na nakaalis na agad ang tao pagkatapos nitong kumatok. Seconds are too short for a person to flee without even leaving a trace of their silhouette!
Kumunot ang noo ni Chance nang makita niyang walang tao sa labas pagkatapos niyang buksan ang pinto, ngunit nanlaki ang kaniyang mga mata nang makita niya ang labas ng kaniyang kwarto.
Hanggang ngayon, nakatira pa rin si Chance sa bahay ng mga magulang niya. Sa totoo lang ay nagpaplano na talaga siya na umalis sa bahay nila, kung saan siya lumaki, at tumira sa condominium na ibinigay ng isa sa mga uncle niya bilang regalo noong nakaraang kaarawan niya-kapag naglabing walong taong gulang na siya. Isa sa mga pinakamayamang pamilya ang Magnus Family sa bansang Pilipinas. Sa pamilya lang ni Chance ay nag-aari na sila ng tatlong isla, isang beach resort, at isang kilala at malaking kompanya. Marami silang kayamanan at pera, kaya hindi na kagulat-gulat pa na isang mansyon ang itinayo nila upang maging bahay na kanilang titirahan. Their mansion's exterior and interior designs was filled with luxury, much more its hallways.
However, what Chance saw when he opened his room's door wasn't the luxury hallway that he was familiar with. What he saw instead was the inside of a shabby and run-down wooden house.
Napakaluma na ng bahay na ito, na kahit isang bangga lang ng tao ay parang matutumba na agad ito. Chance silently watch the inside of the abandoned house. What he saw was an old, handmade, and wooden table. There were also three chairs surrounding the table; one of it broke into pieces and now laying on the tileless ground. Walang makikitang mga palamuti na nakasabit sa mga dingding o sa lupa ng gawa sa kahoy na bahay, tanging ang mesa at mga upuan na gawa rin sa kahoy ang makikitang palamuti sa loob nito.
Anak si Chance sa isang mayamang pamilya. Kahit na nais niyang magmukhang malinis, presentable, at sariwa ang amoy palagi, hindi pa rin siya maarte na makahawak lang ng gamit na may alikabok ay ihahagis na niya agad ito papalayo sa kaniya at pupunasan agad ang mga kamay at paliguan ito ng isang botelyang alcohol. Even though he came from a rich family, he was still a down-to-earth person. Kaya kahit na nakikita niyang madumi ang bahay ay parang wala lang sa kaniya ito; patuloy pa rin ang kaniyang pag-suri sa loob.
Ngunit, kumunot ang noo ni Chance nang makaamoy siya ng dugo na nanggagaling sa loob ng bahay. Sa isip niya, Not only the house is abandoned, it was also a crime scene. I should better get the hell out of here.
Just as he was about to turn around and go to his bed, deciding to forget everything what he saw outside his door, he noticed that he was no longer inside his room. Dread instantly filled within Chance.
Paano nangyari ito?! Bakit wala na siya sa kwarto niya?! Base sa nababasa niya sa mga libro, as long as hindi siya lumabas sa kaniyang kwarto kapag may nangyayaring ganito ay mananatili pa rin siya sa loob. He didn't take a step forward nor stride outside, so how come he's not in his room now?!
Chance felt his heart beat loudly and rapidly when he accidentally glance at the door he's holding. What he saw was not the door of his room, but an old wooden door that was connected to this abandoned shack.
After a moment, Chance swallowed the lump in his throat and calmed his thumping heart. He, then, turned his body around, back facing the shabby and abandoned shack. What he saw and reflected on his eyes after turning was a vast landscape.
A vast and lonely landscape, to be exact.
There are plants that was planted on the flat landscape, however, they were already dry and no more liveliness and freshness could be seen on it. The plants are already withered. There were also some grasses on the ground, that was supposed to be green but now it already turned brown. Even the trees lost its leaves and its liveliness. The supposed to be flourish and pleasing to the eye scenery was already like the Sahara desert in Africa. Even this vast and beautiful landscape was also abandoned.
This shabby shack on his back was the only house he could find. It was also quiet in here. No sounds of a bird chirping, no clucks of a chicken, not even a sound of cicadas, crickets, or any type of insects. This place was as quiet as a cave. He also couldn't even detect a presence of a human except himself. Where is he anyway?
No, my priority shouldn't be knowing where I am and what kind of place this is! Ang kailangan kong malaman ay kung makakabalik pa ba ako sa kwarto ko at kung paano!
Kailangan niyang makaalis sa lugar na ito sa lalong madaling panahon. Ito ang sinasabi ng kaniyang intuwisyon. Kung maaari, kailangan niyang makaalis dito sa loob ng limang minuto; hindi siya pwedeng magtagal dito sa lugar na ito na ang isinisigaw ay panganib. Samakatuwid, kailangan niyang mag-isip ng mabilis.
Ngunit ang tanong, paano siya makakaalis dito? Ano ang dapat niyang gawin?
Sa puntong ito, muli niyang ibinaling ang kaniyang katawan patungo sa bahay. Sumalubong ulit sa kaniya ang nakabukas na kubo at walang kadesin-desinyong loob nito. Napatingin si Chance sa palabas na pintong kahoy ng kubo at napatitig dito, tila ba may iniisip.
After a moment of staring at the old door, Chance's face lit up as if he had an idea in mind or found the answer to his question and problem. He thought, Of course! It's the door! The only answer to my questions is the door! And the only solution to my problem is just closing this door!
Of course! Napunta siya dito sa abandonadong lugar na ito pagkatapos niyang buksan ang kaniyang pinto ng kaniyang kwarto! Kapag isasara niya ang pinto, siguradong makakabalik na siya sa lugar kung saan siya dapat! It's as though he accidentally went inside the dimension that leads to this place when he open the door. And the dimension was waiting outside his room. Even though he didn't take a step outside his room, but once he open the door, he will automatically go here whether he wanted it or not. Now that he thinks about it, the knocks he heard earlier might be the cue or hint that something's outside his room. Whether their intentions are good or not, one thing is for sure, they are leading him here on purpose! But this doesn't matter for now. Anyway, once he close the door, the dimension that leads to his original room will probably open and will bring him back to there!
Mariin na tumango si Chance bago hawakan ang pinto at itulak ito upang isara.
Naghintay siya ng limang segundo...
Sampung segundo...
Tatlumpong segundo...
Isang minuto.
"..."
Walang nangyari. Nakatayo pa rin siya sa harap ng abandonadong kubo.
Bakas sa kaniyang mga mata ang ekspresyon ng hindi makapaniwala na, kalaunan, ay napalitan ng pagkabahala.
How come it didn't work?! Napunta ako rito dahil binuksan ko ang pinto, kaya ang tanging solusyon ay ang isara ito! I should be inside my bedroom right now-but how come I'm still standing here!? How come I'm still not home!? How come! What should I do now? What should I do, what should I do, what should I do..!-Wait... Paano kung pumasok ako sa kubong ito, at imbes na isara ang pinto ay bubuksan ko ito kagaya ng ginawa ko bago ako napunta rito?... Right! Of course! I open a door before I came here, so, I should also open a door in order to go back!
Hinawakan ulit ni Chance ang pinto ng kubo at binuksan ito habang kagat kagat ang loob ng kaniyang ibabang labi. May pagkabahala pa rin sa mga mata niya habang binubuksan ang pinto, Oh God! I hope this will work... Please, let this work!
Hahakbang na sana siya papasok sa loob ng kubo nang bigla siyang makaramdam at makarinig ng hininga ng tao sa kaniyang likod. Medyo mainit ang hangin na nararamdaman niya kaya sigurado siya na isa itong hininga ng tao at hindi lang hangin ng kalikasan. Sobrang nagulat si Chance nang maramdaman niya ito, kaya sa hindi sinasadyang pangyayari ay naibaling niya ang kaniyang ulo upang tingnan ang taong nasa likod niya.
Bumungad sa kaniya ang naka-squat na isang... tao?
Wait-no! Itong nilalang na may hindi makataong laki ng katawan, taas na malapit na nauugnay sa mga higante, hindi pang-karaniwang kulay ng balat, may isang malaki-sobrang laking ulo na hindi makikita sa isang normal na tao, at may nakakatakot na mukha... Iisa lang ang nilalang na inilalarawang ganito:
Ogre!
Hindi makapaniwalang tinignan ni Chance ang ogre na nasa harapan niya na nakatitig din sa kaniya. May dala dala itong isang malaking spiked club, the ogre used the large spiked club to propped its body and maintain the squat sitting position,at kahit na naka-upo ito ay kinakailangan pa rin ni Chance na iangat ang kaniyang ulo para lang makita niya ang mukha nito. This ogre was really a tall one; it's fat too, kaya nalilito talaga si Chance kung bakit hindi niya napansin ang pagdating nito. Halata kasing yayanig ang lupa ng bahagya kung sakali mang lalakad ito.
Subalit, agad din niyang napagtanto ang rason kung bakit hindi niya ito napansin. He was distracted, and anxiety overwhelmed him.
Suddenly, something clicked in Chance's mind and, immediately, fear showed up on his face.
Based on the blog he read about the mythical creature Ogre: Ogres are known for their cruelness, and they can become violently angry even though no one provoked them. Plus, they are also known for their cannibalism behavior.
Remembering this, Chance told himself that he should be fleeing right now. Ngayon lang niya napagtanto na nasa matinding panganib ang sarili niya ngayon. He shouldn't feel flustered when he saw the ogre-ah, no... He shouldn't look back to begin with!
Chance felt his heart pounding wildly as he thought, Kailangan ko nang pumasok sa loob ng kubo at umuwi sa lugar kung saan ako nararapat! Pero paano? I already made an eye contact with this creature! If I move now, this ogre will definitely kill me!
Ngunit, bago pa siya makapag-desisyon, naramdaman na lang niya ang pagpisil ng kanyang katawan at ang pagtaas ng kaniyang pananaw.
He was caught in his hand!
Hawak-hawak si Chance, itinaas ng nilalang ang kaniyang kamay at tinitigan ng maiigi ang binatang hawak-hawak niya, tila ba'y sinusuri kung anong klaseng nilalang ang nahuli niya. Sa kabilang banda, tila ba'y hindi pa nagsi-sink in sa utak ni Chance ang nangyayari, nagpa-tangay lang din siya rito at tumitig lang sa mukha ng dambuhala. Chance didn't move a muscle while staring at the monster's face. Hindi siya gumalaw upang kumawala at makawala sa pagkakahawak nito. He was just motionless in front of the ogre; as motionless as a stick.
A moment later, everything sinked in his mind and, in an instant, panick veiled his face. He was just about to start struggling when the ogre raised its body and started walking away from the shack with Chance in its hand.
Chance felt that the grip of the ogre's hand, where he was in, tightened slightly. This made him backed away on his decision to struggle from its grip. Dying by crushing his body into a pulp is a no-no for him-he doesn't want to accept an undignified death. And so, all Chance could do was to look back at the shack's direction and stare at it until the size of the abandoned shack was as small as a dot. While staring at it, Chance was utterly speechless and dumbfounded that tears poured out in his eyes.
---
NAPADAING SI Chance nang itinapon siya ng halimaw sa mabatong lupa. He slightly lifted his head, gazing at his surroundings. Ngunit tila hindi nakuntento sa kaniyang nakita, itinukod ni Chance ang kanyang itaas na katawan gamit ang kanyang mga kamay at tinignan ang kaniyang paligid.
Nasa loob siya ngayon ng isang kubo, pero kumpara sa unang kubo na nakita niya pagdating dito sa mundong ito, ang kubong ito ay sampung beses na mas malaki. Hindi rin ito matatawag na bahay. Base sa obserbasyon niya, parang ginawa lang ang "kubong" ito upang magkaroon ng masisilungan ang kung sino mang gumawa nito.
Dumapo ang tingin ni Chance sa dambuhalang nagdala sa kaniya rito. Nakaupo ito ngayon at ang ginawang upuan ay ang malaking bato na nasa loob ng kubo. Ngunit, ang hindi niya alam ay tinititigan na pala siya nito.
Nanginig ang katawan ni Chance pagka-kita niya na nakatitig din ito sa kaniya. Even though he jolted, he still remained compose and began to stare back at the ogre. Ngayong natitigan na niya ng maayos ang halimaw na ito, isang salita lang ang masasabi at maikokomento ni Chance rito.
Ugly!
Sa sobrang pangit nito, hindi napigilan ni Chance ang ngiwing gustong lumabas at bumalandara sa mukha niya. No one could blame him though. This ogre in front of him was indeed ugly. It had a face like a gargoyle's. Though, in the case of this ogre, its face was much more bigger than the gargoyle's, its face was also full of wrinkles, and its two big fangs were positioned in the bottom row of its teeth. Kagaya ng mukha at katawan nito, sobrang laki rin ng dalawang pangil nito. Sa sobrang laki ay nakalabas na ito sa kaniyang bibig; mukhang matulis din ang mga pangil nito.
Habang tinititigan ni Chance ang dambuhala, bigla niyang naalala ang paglalarawan ng writer sa blog na binasa niya sa isang website patungkol sa mukha ng mga ogre. "Furious anger mixed with confusion and constipation." ☜ (↼_↼) This was indeed true. Ngayong nakakita na siya ng isang totoong dambuhala, he could now confirm and believe his or her description about the ogre's face. Dahil dito sa ekspresyon na pinapakita ng dambuhala, mas lalo nitong pinapangit ang mukha nito; at nagbibigay takot kay Chance. Sobrang taba rin nito at madungis; idagdag pa ang balat nito na kulay gray.
In Chance's conclusion, Ogres are like grim zombies, but alive. An alive or living grim zombies(?).
Ngunit, ibinalik din ni Chance ang kalmadong ekspresyon niya nang mapagtanto niya kung gaano ka-bastos ang ekspresyong ipinakita niya rito. Kahit na hindi ito tao(?), ayaw pa rin ni Chance na maging bastos sa harap nito. As he fixed his expression, he felt the ground shakes slightly. And when he looked at the, supposed to be huge door, he saw another gray-skinned, fat, and ugly ogre standing there.
Nang makita ng dambuhalang nagdala kay Chance rito ang dambuhalang nasa pintuan, bigla itong tumayo sa pagkakaupo at lumapit dito, "Gikrekk! Tignan mo't nakahuli ako ng tao!" nagagalak na sabi nito at itinuro ang direksyon kung nasaan si Chance.
Ang dambuhalang si Gikrekk, "Chuk! Saan ka galing? Kanina pa kita hinahanap!-Tao? Nakahuli ka ng tao, sabi mo?" Tumingin si Gikrekk sa direksyon kung saan nakaturo ang daliri ni Chuk at nakita ang maliit na nilalang na may magkahalong mangha at nalilitong ekspresyon sa mukha.
Nagpalipat-lipat ang tingin ni Chance sa dalawang dambuhalang nag-uusap. Nilunok niya ang laway na nakabara sa kaniyang lalamunan at itinuloy ang pagtitig sa dalawa; hindi binibigyan ng reaksyon si Gikrekk nang lumingon ito at itinuon ang atensyon sa kaniya.
I can understand them, manghang usal ni Chance sa isip niya.
Sa totoo lang, habang nag-uusap ang dalawang dambuhala na sina Gekrekk at Chuk at nagpapalitan ng mga salita, hindi wikang Tagalog o Ingles ang ginagamit nila. Chance could hear a foreign language from their mouths but it's as if after he heard their words his mind translate it instanly, and so he could automatically understand what their saying. It was a weird feeling to him. He clearly didn't know what their saying, if he was basing only on his ears, but... it was really weird-so weird that it's giving him goosebumps. It's giving him the vibes of someone who could not type and didn't know where the right keys to press when looking at the covered keys of the keyboard, but when he was looking away at it and just focus on the monitor or just closing his eyes, his hand will automatically press the right key, as if it memorized the keyboard.
Chuk, "Oo! At iba ito sa mga taong nahuli ko noon, maganda at mabango ito kaya sigurado ako na mas masarap siya kumpara sa kanila. Pero naisipan kong patabain muna ito bago ko kainin. Wala kasi itong masyadong laman."
Chance's heart skipped a beat when he heard Chuk's words. He almost forgot that ogres are cannibals! But despite this, he still couldn't stop himself from retorting, Walang laman? This is called muscles, you ogre!
Hearing Chuk's words, Gikrekk nodded his big, fat head; he seemed to agree that the human he captured was indeed not fat enough to eat. He reached out his big hand and poked Chance's body. Chance flinched and his body shrank back from the touch.
Hindi inaalintana ang pag-iwas ni Chance sa daliri nito, nagpatuloy sa pag-sundut si Gikrekk. Pagkatapos ng ilang sundut, binawi niya ang kaniyang kamay at umayos ng tayo bago nagsalita, "May pagkain ka pa ba upang ipakain dito? Kung wala, bibigyan kita. Nakahuli ako ng marami noong nakaraang araw kaya makakapagbigay ako ng dalawa."
If it's a human flesh that you are willing to give, then it's a no thanks for me, sir! I rather die due to hunger than be a cannibal like you!
Chuk, "Malugod ko itong tatanggapin, Gikrekk!" Kahit na ang mukha nito ay puno ng kulubot at parang may galit na ekspresyon, ang boses naman nito ay ang kabaliktaran ng galit. Bakas sa malalim nitong boses ang kasiyahan nang marinig niya ang sinabi ng kaniyang kaibigan.
Ngunit, sa kabilang banda, nang marinig ito ni Chance, tuluyang nadurog ang puso niya. He felt betrayed and wanted to cry, Please just kill me now! Thank you! ༎ຶ‿༎ຶຶ
His intuition were actually telling him that what Gikrekk will give was a human flesh. And he refused to accept that! Never did he dreamt of eating the flesh of his fellow human! No matter if they came from another world!
Chance mentally weeped when he saw Gikrekk left. Malamang kukunin nito ang magiging 'pagkain' niya.
After a moment of silence, Chance thought that he should also leave. Ayaw niyang maging cannibal kaya ang tanging pagpipilian niya ay ang tumakas sa teritoryo nitong dambuhalang si Chuk. Ngunit, nang tumingin siya kay Chuk at makita ang nakakatakot nitong mukha at pigura, idagdag pa ang dala-dala nitong malaking spiked club na sa isang pokpok lang ay madudurog agad ang mga buto niya, napalunok ng maraming laway si Chance. He firmly said in his heart, Tatakas na lang ako kapag nakatulog na siya.
But who would have thought, Chance's braveness will waver when he met his "food".
ILANG MINUTO ang lumipas ay bumalik si Gikrekk sa kubo ni Chuk na may hawak na tao sa bawat kamay nito. Tinitigan ni Chance ang taong nagpupumiglas sa hawak ni Gikrekk at kumurap ng ilang beses. They were obviously alive.
Originally, Chance's thoughts about his "food" were they were already cutted flesh from the human's body-that they will serve him an already chopped-into-pieces' flesh, and not a whole human being who was clearly alive, struggling, and wriggling their body to be free!
Nang makalapit na si Gikrekk kay Chuk, inilapag niya ang dalawang tao sa lupa. Isang matandang babae at isang lalaki na nasa halos limampung taong gulang na ang dinala niya. Nang inilapag ang dalawa sa lupa, ang matandang babae ay agad na napaupo, tila bumigay ang tuhod nito dahil sa matinding takot na nadarama, at tahimik na umiyak habang nanginginig ang buong katawan. Ngunit ang lalaki, pagkatapos inilapag ni Gikrekk ang katawan nito, tila desperado, tumalikod ito at tumakbo papunta sa malaking pinto; hindi inaalintana ang dalawang higanteng nakatayo sa gilid niya. Subalit, hindi pa ito nakakatakbo ng ilang pulgada, ang ulo nito ay bigla na lamang humiwalay sa kaniyang leeg at tumalbog mula sa kahoy na pader patungo sa lupa. Gumulong ng ilang beses ang ulo sa lupa na parang bola bago ito tumigil sa posisyong paharap kay Chance at ginawang leeg ang lupa.
Malayo ito sa kaniya, ngunit kitang-kita niya ang duguan at deformed na mukha nito, at ang nanlalaking mata nito na may emosyong gulat at takot. Bumilis ang tibok ng puso ni Chance at nagsimula na ring manginig ang buong katawan niya.
Sobrang bilis ng pangyayari.
Nang makita ni Chuk ang pagtalikod ng lalaki at ang balak nitong tumakas, gamit ang malaki niyang club, tinamaan niya ang ulo ng lalaki na parang naglalaro lang ng baseball sport. Agad na bumulwak ang dugo galing sa walang ulo na leeg ng katawan ng lalaki, at ang nakasalampak at nanginginig na matandang babae sa lupa ay napaangat ng ulo nang bigla siyang paliguan ng isang mainit at malagkit na dugo. Pagka-angat ng ulo niya, bumungad sa kaniya ang nakatayo at nanginginig na katawan ng lalaki at ang bumubulwak na dugo nito galing sa walang ulong leeg, na parang isang fountain. Huminto sa panginginig ang katawan ng matanda at naging blanko ang mukha nito. Pagkaraan ng ilang sandali, biglang bumagsak ang katawan ng lalaki at kitang kita niya ang pagnginig ng katawan nito na parang isang uod. At this point, as if everything sinked in her mind, dahan dahang nanlaki ang mga mata ng matanda at nanginig ang mga labi, tila may gustong sabihin pero walang lumalabas na boses sa kaniyang lalamunan at tila gustong sumigaw ngunit hindi alam kung saan siya huhugot ng lakas. Kalaunan, ang iris ng mata nito ay biglang umakyat papataas at, kagaya ng katawan ng lalaki, bumagsak din ang puno ng dugo na katawan nito sa lupa. She fainted... or died?
When Chance saw the still twitching headless body of the man, his stomach immediately turned upside-down. Ngunit napigilan niya pa rin ang kaniyang sarili na sumuka. At nang makita niyang nahimatay ang matandang babae ay parang nais niya ring sundin ito at mahimatay din, ngunit hindi pa niya ito nagagawa ay bigla siyang nakarinig ng malakas na pagsabog at naramdaman ang pag-yanig ng lupa.
On the other hand, Chuk, who was still holding his spiked club, smashed the headless body of the man into dust; making a dent on the ground, and making the ground shake for a second. As a result of his action, human fleshes flew in all directions and human blood spurted everywhere. The ogre retracted his bloody spiked club, put it aside, and scooped some of the smashed flesh on the ground using his hands. He then walked towards the direction of Chance, making the ground shake a little again with his steps.
Nang makita niya ang papalapit na dambuhala, gamit ang mga paa niya, sinipa ni Chance ang lupa na naging dahilan upang mapaatras niya ang kaniyang katawan kahit na nakasalampak siya sa lupa. Pero dahil sa kaibahan ng kanilang mga binti, ilang hakbang lang ang ginawa ng dambuhala ay nakarating na agad ito sa harap ni Chance. Nang mapagtanto ito ni Chance, huminto siya sa pag-sipa at hinintay ang susunod nitong gagawin. Hindi na niya kayang itago pa ang pangamba sa kaniyang mukha't mata at ang panginginig ng kaniyang katawan. He couldn't bring himself to act cool now and pretend like there was nothing happening in this kind of situation.
Nang makalapit si Chuk kay Chance, biglang pinaghiwalay ni Chuk ang magkadikit niyang mga kamay na naging dahilan upang bumuhos ang mga basa at mapulang bagay, na kinuha niya sa lupa kanina, sa harap ni Chance.
Inilipat ni Chance ang tingin niya papunta sa bagay na ibinuhos ni Chuk sa harap niya, at agarang nanlaki ang mga mata niya nang makita ang minasang laman at durog durog na mga buto ng lalaki. Napaatras ulit si Chance nang maramdaman niyang nabasa ng dugo ang mga paa niya, at hindi na napigilan pa ang sarili na mapasuka.
As he was puking, tears also streamed down on his cheeks. Nagpatuloy sa pagsuka si Chance, pati ang mga kinain niya kahapon ay isinuka niya rin. Kahit na wala na siyang maisuka, he still kept on puking until his gut hurt. When, all of a sudden, Chuk, who was still standing, bent down his fat body and helped himself sit down in front of him with a thud. He, then, pushed the mashed fleshes towards Chance, speaking using their language, "Kain."
Umatras ulit si Chance. Habang patuloy na tumutulo ang kaniyang mga luha, patuloy din sa pag-iling ang ulo niya at binubulong ang salitang, "A-ayoko... Ayoko, ayoko, ayoko...!"
Kung makikita ng mga taong nagseselos kay Chance ang hitsura niya ngayon ay walang dudang pagtatawanan siya nito't kukutyain. He truly looked so scared right now. The cool and proud Chance Magnus was nowhere to be seen. What was left was the pitiful and scared teenager.
Ngunit kahit na bakas sa mukha ni Chance ang takot at ang ayaw nitong kumain sa "pagkaing" inalok at ibinigay dito, inilapit pa rin ni Chuk ang mga ito kay Chance, as he stubbornly said, "Kain."
However, if Chance doesn't really want that something someone offered, he will also be stubborn. Chance firmly shook his head as he pursed his lips tightly while making an unintelligible sounds. But Chuk completely misunderstood him. The ogre thought that Chance didn't understand what he was talking about, and so, he took a piece of the bloody flesh that was in front of them, put it inside his mouth, chewed it thoroughly, and swallowed it. After demonstrating what he wanted him to do, Chuk, once again, pushed the mashed fleshes near Chance; gesturing him to eat everything.
Pero nang mapanood ni Chance ang demonstration ni Chuk, halo-halong ekspresyon ang makikita sa mukha niya. Disgust, horror, terror, and displeasure could be seen on his face. Isang segundo ang lumipas, bumaliktad ulit ang sikmura ni Chance at muli siyang napasuka. Pero dahil wala nang laman ang tiyan niya, laway ang naisuka niya. Tila isang sirang plaka, nagpa-ulit-ulit sa utak ni Chance ang ginawang demonstrasyon ni Chuk na naging dahilan upang ayaw tumigil ng kaniyang sarili na sumuka kahit na wala na itong mailabas pa. Halos mailabas na ni Chance ang mga lamang loob niya dahil sa pagpilit na sumuka, may nalalasahan na rin siyang dugo sa loob ng bibig niya. Lalong bumuhos ang mga luha ni Chance.
Pinapanood ang sumusukang si Chance, ang nakakunot na na noo ni Chuk ay mas lalong kumunot; tila hindi na gustohan ang ginagawa niya ngayon. Umangat ang kamay ni Chuk at hinawakan ang ulo ni Chance, pagkatapos ay, walang pasabi-sabing, iminudmud ang mukha nito sa "pagkaing" nasa harap nila.
Chance, who's head was suddenly shoved onto the pile of human flesh, struggled forcefully from Chuk's grip. He was still in the middle of puking, and so his mouth was still widely open. And when Chuk shoved his head, some of the flesh went inside his mouth!
The foul stench and the rusty taste of the blood immediately entered his senses. Dali-daling iniluwa ni Chance ang mga laman na nakapasok sa bibig niya at pinigilan ang huminga bago itinikom ang bibig. Pero nang sinubukan niyang itikom ang kaniyang bibig, bigla niyang nakagat ang laman na sumusubok ding pumasok sa bibig niya. The texture was a mixed of firmness and softness. It felt so weird and disgusting to Chance that shivers run down his spine and goosebumps broke through all over his body. Kasabay ng pagkagat niya, and because it was squeezed between his teeth, sumirit ang dugo nito sa loob ng bibig niya na naging dahilan upang mapaubo siya at mas lalong nagpumiglas.
Kalaunan ay, sa wakas, binitawan na ni Chuk ang ulo ni Chance. And because he struggled violently, when Chuk let go, his head spun around for a second before falling down on the ground with a thud. He lay down there silently, depleted in strength and looking half-dead. He looked so messy. With his disheveled hair, face full of blood, tears, and snots, and his eyes losing its brightness, anyone who could see him now will definitely felt a deep pity for him.
Chance slowly closed his eyes as he said in his heart, Ahh... I want to die. Die... Die, die, die, die, I want to die! Kill me. Anyone, just kill me. Please, I'm begging you...
Sa sandaling ito, tinitigan ni Chuk ang nanghihinang binata na si Chance. Ang maganda at mabango na nahuli niya ay hindi na niya nakikita at naaamoy ngayon. Lalong nainis si Chuk dahil dito at, tila nakalimutan ang plano nitong gawin kay Chance at ang sinabi nito sa kaibigan na si Gikrekk (na wala na sa loob ng kaniyang kubo), bigla niyang hinawakan ang mga paa nito gamit lang ang isang kamay. This move made Chance panicked and shouted in fear. But, it's as if Chuk heard nothing, he also place his other hand to the teenager's waist, and without using some force, he split them apart.
Chance's upper and lower body were split apart by Chuk's bare hands. And Chuk were now holding a piece of Chance's body in each of his hands.
Chance's shouts died the instant his body were teared apart. As his bloods were starting to spurt out, Chuk immediately shove Chance's upper and lower body in his mouth. He chewed it thoroughly, like how he did on his demonstration earlier. Habang nginunguya niya ito, umaalingawngaw ang tunog ng butong nadudurog sa loob ng kubo. Pagkatapos ng ilang segundong pagnguya, nilunok ni Chuk ang katawan ni Chance, at isang mahabang katahimikan ang sumunod.
Nakatingin lang si Chuk sa madugo at magulong harap niya, kung saan nakaupo si Chance kanina, tila siya ay natulala. Kalaunan, umangat ang ulo ng dambuhala at tila ngayon lang napagtanto ang ginawa niya, he suddenly let out an exclaim of realization. Ngunit hindi pa lumilipas ang limang segundo, bumalik ulit ang orihinal nitong hitsura at ekspresyon na tila ba'y wala itong napagtanto at wala siyang planong nasira.
Gamit ang kaniyang duguang kamay, itinukod niya ang kaniyang katawan at tumayo, pinuntahan ang kaniyang malaking spiked club at pinulot ang katawan ng matandang babae, bago nagsalita, "Tama ako. Masarap siya," at ngumiti na parang bata na first time makatikim ng isang masarap na pagkain.
THE END.