Sa kasalukuyang mundo, isang simpleng lalaki ang nagising sa kanyang maliit na apartment. Si Lucas, isang middle-aged na empleyado, sya ay laging abala sa trabaho. Para sa kanya, wala nang silbi ang buhay maliban sa kumayod araw-araw.
Nakasuot ng kanyang kupas na polo at lumang sapatos, pumasok siya sa opisina nang maaga. Ganoon ang kanyang araw-araw na buhay, isang paulit-ulit na rutina na walang kaligayahan.
"Lucas, overtime ka na naman?" tanong ng isa sa mga katrabaho niya.
"Oo, kailangan eh," sagot niya, ang mga mata ay pagod ngunit determinado.
Tuwing umaga, gigising siya sa tunog ng alarm clock na tila isang paalala na wala siyang ibang pagpipilian kundi ang bumangon at muling harapin ang isang araw na puno ng trabaho. Walang excitement, walang bago, isang monotonyang buhay na para bang walang katapusan. Kapag umuupo siya sa kanyang mesa, ang maririnig lang niya ay ang tunog ng keyboard at ang mahihinang bulungan ng mga katrabaho na tila nagrereklamo rin sa kanilang buhay.
Ngunit sa totoo lang, si Lucas ay matagal nang nawalan ng dahilan para mabuhay. Ang lahat ng kanyang pangarap noong kabataan ay nawala na sa kawalan. Sa edad na 42, wala pa rin siyang pamilya, wala siyang matatawag na "buhay," at pakiramdam niya'y wala na siyang pag-asa na baguhin ang kanyang sitwasyon.
Sa mahigit dalawampung taon niyang pagtatrabaho, walang nagbago sa kanyang buhay. Ang perang kinikita niya ay sapat lamang para sa pang-araw-araw na gastusin. Walang ipon, walang investment, walang kahit anong bagay na nagpapakita ng progreso. Parang isang makina na patuloy lamang sa pag-andar, hanggang sa tuluyang masira.
Minsan, naiisip niya kung paano siya napadpad sa ganitong estado. Noong bata pa siya, puno siya ng pangarap, gusto niyang maglakbay, gusto niyang maranasan ang mundo. Ngunit nang lumaki siya, unti-unting nawala ang kanyang determinasyon. Inuna niya ang praktikalidad, ang responsibilidad, hanggang sa naging alipin na siya ng kanyang sariling pagpili.
Isang araw, habang naglalakad siya pauwi, dumaan siya sa lumang playground na madalas niyang puntahan noong bata pa siya. Tumigil siya at tumingin sa paligid.
"Noong bata pa ako, dito ko pinangarap ang lahat," bulong niya sa sarili. "Gusto kong maglakbay, gusto kong maranasan ang mundo... Pero tingnan mo ako ngayon. Ano nang nangyari?"
Naupo siya sa isa sa mga sirang duyan at pinagmasdan ang madilim na kalangitan. Matagal na niyang hindi nararamdaman ang ganitong katahimikan. Laging mabilis ang galaw ng buhay niya, trabaho, kain, tulog. Paulit-ulit, walang katapusan. Nang wala siyang ibang kasama kundi ang malamlam na ilaw ng mga poste sa lansangan, napagtanto niyang matagal na siyang hindi naging masaya.
Habang nakatingin siya sa lumang bakal ng duyan, bumalik sa kanyang alaala ang kanyang kabataan. Noong mga panahong wala siyang iniisip kundi ang pagtakbo, pagtawa, at ang pangarap na isang araw ay magiging sikat siya, isang manunulat, isang explorer, isang taong may kwentong ikukwento. Pero ngayon, ang nag-iisang kwento niya ay ang kanyang paulit-ulit na buhay na wala nang direksyon.
Naalala rin niya ang unang babaeng minahal niya noong kolehiyo. Si Clara, isang masayahing babae na palaging may dalang sketchpad. Madalas silang mag-usap tungkol sa kanilang pangarap, si Lucas, gustong maging manunulat, at si Clara, gustong maging pintor. Ngunit naghiwalay sila nang matapos ang kolehiyo. Si Clara ay sumunod sa kanyang pangarap, habang si Lucas ay napilitang maghanap ng trabaho para sa agarang pangangailangan. Ilang taon ang lumipas, nalaman niyang si Clara ay isa nang kilalang pintor sa ibang bansa. Naisip niya, "Paano kung pinili kong sundan ang pangarap ko noon?" Pero huli na ang lahat.
Sa gabing iyon, nagpasya siyang baguhin ang kanyang buhay. "Tama na. Simula bukas, gagawin ko ang lahat ng hindi ko nagawa noong kabataan ko."
Nag-impake siya ng bag, bumili ng tiket para sa isang biyahe patungo sa kanyang pangarap na lugar, at nagplano ng mga gagawin niya. Sa unang pagkakataon sa napakahabang panahon, nakaramdam siya ng kaunting sigla.
Habang nakahiga sa kama, hindi siya makatulog. Iniisip niya ang lahat ng posibilidad, ano ang mararamdaman niya kapag nasa ibang bayan na siya? Ano ang itsura ng dagat na noon lang niya makikita? Para bang isang bagong mundo ang naghihintay sa kanya, at sa unang pagkakataon, hindi niya gustong bumalik sa kanyang lumang buhay.
Ngunit nang sumapit ang umaga, habang naglalakad siya sa gilid ng kalsada patungo sa terminal, may nangyaring hindi inaasahan. Isang ligaw na bala mula sa isang awayan ang tumama sa kanyang dibdib.
Napatigil si Lucas, hawak ang sugat habang unti-unting bumagsak ang kanyang katawan sa lupa.
Nakita niyang may mga taong nagsisigawan, nagkakagulo. May isang lalaki na may hawak na baril, mukhang desperado, at may isa pang lalaki sa lupa, marahil ay biktima rin ng parehong insidente. Ngunit hindi na niya magawang intindihin ang nangyayari. Ang sakit sa kanyang dibdib ay unti-unting kumakalat sa buong katawan niya.
"Bakit ngayon pa? Bakit kung kailan gusto ko nang baguhin ang lahat?" bulong niya habang ang kanyang paningin ay unti-unting dumilim.
Napahiga siya sa malamig na semento. Naririnig niya ang mga yabag ng mga taong lumalapit, ang tunog ng isang sirena sa di kalayuan. May mga boses na nagsasabi ng kung ano, pero hindi na niya maintindihan.
Humigpit ang pagkakahawak niya sa sugat sa kanyang dibdib. Ramdam niya ang dahan-dahang pagkawala ng lakas sa kanyang katawan. Ang amoy ng dugo ay pumuno sa kanyang ilong, at ang malamig na hangin ay lalong nagpadama sa kanya ng katotohanan na ito na ang katapusan.
Sa huling sandali, naramdaman niyang ang kanyang kaluluwa ay humiwalay mula sa kanyang katawan. Ngunit imbes na mawalan ng malay, naramdaman niyang parang may malakas na puwersang humila sa kanya.
Nag-flash sa kanyang isipan ang kanyang buong buhay, ang kanyang pagkabata, ang kanyang unang trabaho, ang mga gabing umuuwi siyang pagod at walang kasama, at ang huling gabing puno ng pangarap para sa kinabukasan na hindi na niya mararanasan.
At sa huling sandali, naisip niya kung paano ang isang simpleng desisyon ang maaaring makapagpabago ng buhay. Kung sana'y mas maaga siyang kumilos, kung sana'y hindi niya hinayaang lamunin siya ng mundong ito.
Ngunit huli na ang lahat.
Unti-unti na siyang nawalan ng malay.