เฉินชู ชายคนสำคัญที่สุดในชีวิตมัธยมปลายสามปีของฮัวหมีน ชายที่เคยทำให้เธอหลงรักและเกลียดชังจนถึงกระดูก ชายที่หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยเป็นเวลาเจ็ดปีและกลับมาอย่างกะทันหัน กลับมาขอแต่งงานกับคนที่ไม่เหมาะสมที่สุด ในเวลาและสถานที่ที่ไม่เหมาะสมที่สุด ฮัวหมีนรู้สึกว่านี่เป็นเรื่องที่ไร้สาระที่สุดในโลก
"เฉินชู อย่าทำตัวเด็กๆ อีกเลย พวกเราไม่ใช่เด็กแล้วนะ" ฮัวหมีนหันหน้าหนีพูดด้วยเสียงแหบพร่า
"ผมไม่ได้ล้อเล่น" เฉินชูจ้องมองใบหน้าคุ้นเคยของฮัวหมีนและย้ำอย่างจริงจัง
"งั้นคุณก็กำลังหยอกล้อฉัน เอาฉันมาล้อเล่นใช่ไหม?" ฮัวหมีนหัวเราะเยาะ แม้แต่ตัวเองก็ยังรู้สึกว่าเสียงหัวเราะนั้นช่างเศร้าสร้อย
"ไม่ใช่"
"งั้นคุณหมายความว่าคุณจริงจังงั้นเหรอ?" ฮัวหมีนไม่โกรธแต่กลับหัวเราะ มองดูท่าทางของเขาแล้วรู้สึกว่ามันช่างน่าขันเหลือเกิน
เขาไม่ได้ตอบ แต่สีหน้าของเขาก็บอกคำตอบให้ฮัวหมีนได้อย่างชัดเจน
ฮัวหมีนสูดหายใจลึก แล้วชี้ไปที่เขา "มา เฉินชู พูดประโยคนั้นกับฉันอีกครั้งซิ"
"ฮัวหมีน เรามาแต่งงานกันเถอะ" เขาเข้าใจเธอดี จึงพูดซ้ำอีกครั้งทันที
"เฉินชู ฟังให้ดีนะ ฉันกำลังจะแต่งงาน แต่ไม่ใช่กับคุณแน่นอน ดังนั้นอย่าฝันไปเลย พวกเราจบกันไปนานแล้ว ฉันเคยบอกว่าถึงผู้ชายในโลกนี้จะตายหมด ฉันก็จะไม่แต่งงานกับคุณ คุณลืมไปแล้วเหรอ? คุณอาจจะไม่รู้ ทั้งชีวิตฉันไม่เคยเกลียดใคร แต่ฉันเกลียดคุณมาก คุณทำให้ฉันเจ็บปวดและบาดเจ็บจนไม่มีวันลืม คุณไม่ใช่ฉัน คุณไม่มีทางเข้าใจความรู้สึกของฉัน ไม่มีทางรู้ว่าฉันผ่านฝันร้ายอะไรมาบ้าง สรุปคือ พวกเราต่างก็มีชีวิตของตัวเองแล้ว ฉันก็มีแฟนที่รักฉันมาก คุณไปเถอะ ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณอีกเลย แม้แต่ชื่อของคุณก็เป็นเหมือนคาถามนต์ที่ไม่มีวันแก้ได้สำหรับฉัน ฉันไม่อยากมีความเกี่ยวข้องอะไรกับคุณอีกต่อไป"
ฮัวหมีนคิดว่าเธอพูดชัดเจนพอแล้ว จึงพูดจบแล้วหมุนตัวเตรียมจะขึ้นบันได
แต่ทันใดนั้นเฉินชูก็คว้าแขนเธอไว้...
"ปล่อยนะ เฉินชู นายยังจะทำอะไรอีก?" ฮัวหมีนยังไม่ทันถามจบก็เห็นเฉินชูดึงเธอเข้าไปในอ้อมกอดของเขา
อาจเพราะเขาใช้แรงมากเกินไป ศีรษะของฮัวหมีนกระแทกเข้ากับอกกว้างของเขาอย่างแรง บนเสื้อเชิ้ตสีขาวยังมีกลิ่นหอมอ่อนๆ ของฟ่านซือเจ๋อ ในชั่วขณะนั้น ฮัวหมีนรู้สึกว่าอ้อมกอดนี้ช่างสบายและคุ้นเคยเหลือเกิน ความทรงจำที่ผุดขึ้นมาในทันทีทำให้จมูกเธอแสบร้อน น้ำตาแทบจะไหลออกมา
หลังจากความคิดนี้ผุดขึ้นมา ฮัวหมีนเองก็ตกใจ เธอด่าตัวเองในใจว่า ฮัวหมีน เธอบ้าไปแล้วหรือ? เธอลืมไปแล้วหรือว่าผู้ชายคนนี้เคยทำอะไรกับเธอบ้าง?
ผู้ชายคนนี้เป็นใครกันนะ เขาเป็นปีศาจนะ ทำไมเธอต้องมาเสียเวลาพูดกับเขาด้วย? เธอกำลังจะแต่งงานนะ เธอมีหนิงจื่อหยวน คิดถึงตรงนี้ ฮัวหมีนก็รู้สึกตัวอีกครั้ง
"เฉินชู ปล่อยฉันเร็ว ไอ้บ้า ไม่งั้นฉันจะตะโกนเรียกคนนะ" ฮัวหมีนขมวดคิ้วขู่
แต่เขาดูเหมือนไม่ได้ยินอะไรเลย กอดฮัวหมีนแน่นไม่ยอมปล่อย...
กอดฮัวหมีนแน่น ราวกับเป็นสมบัติล้ำค่าที่สูญหายไปแล้วได้กลับคืนมา เฉินชูเป็นคนที่ไม่เก่งเรื่องพูด ตอนนี้ได้กอดฮัวหมีนแบบนี้ เขาก็พอใจแล้ว การกลับมาครั้งนี้ เขามีเป้าหมายชัดเจน อย่าให้ใครมาแยกพวกเขาออกจากกันอีก ไม่ว่าใครก็ไม่ได้
ในตอนนั้นเอง ฮัวหมีนได้ยินเสียงคุ้นหูดังขึ้นจากด้านหลัง: "พวกคุณกำลังทำอะไรกันน่ะ?"