มู่เจิ้นจิตใต้สำนึกของเขาล่องลอยอยู่ในความมืดมิด มึนงงเหมือนไม่มีที่สิ้นสุด
ในความมืดนั้น ดูเหมือนมีแสงสีดำบางอย่างเคลื่อนไหว แล้วก็ก่อตัวขึ้นใต้ร่างของมู่เจิ้น มันดูเหมือนเงาร่างงดงามที่เลือนราง มือของเธอลูบไล้จิตใจของมู่เจิ้นเบาๆ
ภายใต้การสัมผัสอันอ่อนโยนของเธอ ความรู้สึกอ่อนนุ่มที่ไม่อาจบรรยายได้แผ่ซ่านในใจของมู่เจิ้น ความรู้สึกนั้นเหมือนกับอ้อมกอดของแม่
อบอุ่นจนไม่อาจหลุดพ้นได้
ภายใต้ความอบอุ่นนั้น ดูเหมือนมีกระแสลมบางอย่างไหลผ่านร่างกายของมู่เจิ้น ปลอบประโลมบาดแผลทั้งหมดให้หายไป...
จิตใจที่มึนงงเริ่มมีความรู้สึกตื่นตัวขึ้นมา มู่เจิ้นพยายามอย่างสุดกำลังที่จะลืมตาขึ้นมองเงาร่างที่เลือนรางและอบอุ่นนั้น แต่ก็ไม่สามารถมองเห็นได้ชัดเจน
เพียงแต่ความรู้สึกประหลาดของสายเลือดที่เชื่อมโยงกัน ทำให้เขารู้ว่าเงาร่างที่อ่อนโยนนั้นมีความสัมพันธ์อะไรกับเขา ในความฝันวัยเด็ก เงาร่างนั้นคอยปกป้องเขาตลอดเวลา
"แม่!"
จิตใจของมู่เจิ้นดิ้นรนอย่างสุดกำลัง จากนั้นก็ลืมตาขึ้นทันที มือเอื้อมไปคว้าเงาร่างนั้น แต่กลับคว้าอากาศว่างเปล่า
"อ๊า!"
