เจ้าหนุ่มผมยาวลอยตัวกลางอากาศ จ้องมองมู่เจิ้นที่ยืนอยู่กลางลานด้วยสายตาเย็นชา มุมปากของเขามีรอยยิ้มเยาะหยัน ในสายตาของเขา การปรากฏตัวของมู่เจิ้นคงเป็นเพราะถูกบีบบังคับจนไม่มีทางหลบหนีจึงต้องจำใจออกมา
"เจ้าคงเป็นโม่หลุนสินะ..."
มู่เจิ้นเงยหน้าขึ้นมองชายผมยาวบนท้องฟ้า ยิ้มแล้วพูดว่า "ความคับแคบของจิตใจเจ้านั้นทำให้ข้าประหลาดใจจริงๆ ไม่แปลกเลยที่เจ้ากล้าเพียงแค่อยู่บนบัญชีวิญญาณอันเป็นบัญชีของเหล่าศิษย์ใหม่เท่านั้น แต่ไม่มีความกล้าที่จะท้าทายบัญชีที่สูงกว่า ในสายตาข้า มันช่างน่าสมเพชเหลือเกิน"
โม่หลุนได้ยินคำพูดของมู่เจิ้น สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปทันที ดวงตามีความมืดมนผุดขึ้นมา เขาพูดว่า "ไอ้หนูปากคมคายดีนัก ถึงขนาดนี้แล้วยังกล้ามาโอ้อวดลิ้นคมฟันคมต่อหน้าข้า ช่างไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำเสียจริง!"
"เจ้านี่พูดเยอะจริง"
มู่เจิ้นส่ายหัว ดวงตาสีดำของเขาเริ่มมีความเย็นชาผุดขึ้นมา เขาจ้องมองโม่หลุนแล้วพูดอย่างช้าๆ ว่า "เจ้าวางใจได้ วันนี้ต่อให้เจ้าอยากจะยุติเรื่องนี้ ข้าก็จะไม่ให้โอกาสเจ้า ความอับอายที่เจ้าทำกับเพื่อนของข้าในช่วงหลายวันมานี้ ตอนนี้เจ้าคงต้องชดใช้ให้หมดแล้วละ"
