สายตาของมู่เจิ้นจับจ้องไปยังยอดไม้สีดำอย่างเข้มข้น ที่นั่นเขาเห็นเงาสีเทาๆ อยู่ลางๆ แต่เมื่อมองดูสักพัก ก็รู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง เงาสีเทานั้นไม่ได้แผ่รังสีความเป็นมนุษย์ออกมาเลย
"มันคืออะไรกันแน่" มู่เจิ้นขมวดคิ้ว
"ปู่ตวน ขอรบกวนพวกท่านทำอะไรให้หน่อย" มู่เจิ้นกะพริบตาแล้วพูดเบาๆ
"เจ้าน้อยมีคำสั่งอะไรหรือ?" ตวนเหว่ยตอบทันที
มู่เจิ้นเข้าไปใกล้ แล้วกระซิบบางอย่างข้างหูตวนเหว่ย เมื่อได้ยินสิ่งที่มู่เจิ้นพูด สีหน้าของตวนเหว่ยก็เปลี่ยนไปทันที ใบหน้าซีดเผือด
"เจ้าน้อย มันอันตรายเกินไป" ตวนเหว่ยพูดอย่างเป็นห่วง เขาไม่เข้าใจว่าทำไมมู่เจิ้นถึงต้องการทำสิ่งที่อันตรายขนาดนี้ ที่นี่ถือว่าเป็นรังของผึ้งกัดวิญญาณ ถ้าถูกพวกมันล้อมไว้ คงไม่มีทางรอดแน่
"ปู่ตวน ผมรู้ขีดจำกัดของตัวเอง เชื่อผมเถอะ" มู่เจิ้นพูดเบาๆ ใบหน้าของเด็กหนุ่มดูจริงจังเป็นพิเศษ ในดวงตาสีดำนั้นไม่มีร่องรอยของความคึกคะนองเลย มีแต่ความเยือกเย็นฉายแวว
เมื่อเห็นว่ามู่เจิ้นยืนกรานเช่นนั้น ตวนเหว่ยก็ได้แต่ยิ้มขื่นๆ แล้วโบกมือให้คนข้างๆ ไม่กี่คน พวกเขารีบจากไปอย่างรวดเร็ว
