เมื่อเห็นสีหน้าตกใจของเหาเหรินและเซียยูจี๋ หญิงวัยกลางคนคนนั้นก็พูดต่อว่า "คุณหนู เธอทิ้งจดหมายไว้ให้คุณฉบับหนึ่ง"
"โอ้..." เซียยูจี๋ค่อยๆ เดินเข้าไปด้วยความตกใจ
หญิงวัยกลางคนคนนั้นหมุนตัวเข้าไปในบ้าน แล้วรีบนำซองจดหมายเก่าที่เหลืองซีดออกมาให้เซียยูจี๋ จากนั้นก็รีบหมุนตัวเข้าไปในบ้านและปิดประตู ไม่อยากมีส่วนเกี่ยวข้องใดๆ กับยาโป๊ะโป๊ะและคนอื่นๆ
เซียยูจี๋รีบแกะซองจดหมายออกอย่างใจร้อน แล้วอ่านเนื้อหาภายใต้แสงไฟสลัว
จดหมายเขียนด้วยพู่กัน มีเพียงไม่กี่ตัวอักษร แต่ดูแข็งแรงและมีพลัง
"งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา ยายอาศัยอยู่ที่นี่อย่างสงบมาร้อยกว่าปี ได้เห็นความเปลี่ยนแปลงของโลกมนุษย์ ทุกใบหญ้าทุกต้นไม้ล้วนอยู่ในสายตาของยาย เธอมีจิตใจบริสุทธิ์ แต่น่าเสียดายที่พรสวรรค์ยังไม่ถึง คงไม่มีโอกาสได้พบกันอีก เจาหงอกแห่งตงไห่มีนิสัยดี เธอสามารถพึ่งพาเธอได้ การฝึกตนเพื่อความเป็นอมตะเป็นเรื่องคาดเดาได้ยาก หากเจออาจารย์ผู้โดดเด่นที่ยากเย็น ให้บอกชื่อของฉัน ก็จะสามารถขับไล่ศัตรูได้ ชิงเฟิงซานเหริน"
เซียยูจี๋เก็บจดหมายไว้ ในใจพลันรู้สึกสะเทือนใจอย่างยิ่ง
