เซียยูจี๋ลังเลสองวินาทีก่อนที่จะเข้าใจความหมายของเจาเยียนจื่อ
เธอคิดสักครู่ "ได้สิ ฉันแบกเธอเอง"
เซียยูจี๋รู้ว่าเจาเยียนจื่อรู้สึกเป็นปฏิปักษ์กับเธอ แต่เธอขอคิดว่าเจาเยียนจื่อเขินอายที่จะให้เหาเหรินแบก จึงเสนอคำขอแบบนี้
เธอเดินตรงไปหน้าเจาเยียนจื่อ และค้อมตัวลงเล็กน้อย
เจาเยียนจื่อหน้าแดง กัดฟัน และวางมือทั้งสองบนไหล่ของเซียยูจี๋
"ขึ้นมาสิ!" เซียยูจี๋หันไปยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน
เธอไม่อยากขัดใจเจาเยียนจื่อ และยังรู้สึกว่าเจาเยียนจื่อน่ารักมากบางครั้ง
ฮึ่ม! คิดว่าฉันเขินที่จะขึ้นไปเหรอ... เจาเยียนจื่อออกแรงเล็กน้อย กระโดดขึ้นหลังของเซียยูจี๋
เซียยูจี๋ยกตัวเธอขึ้นเล็กน้อยแล้วเดินไปข้างหน้า
เหาเหรินยืนอยู่ข้างๆ มองพวกเธอด้วยสายตาแปลกๆ นี่...นี่มันอะไรกัน...
"ไปกันเถอะ!" เซียยูจี๋พูดกับเหาเหริน
เจาเยียนจื่อกัดริมฝีปาก นอนอ่อนๆ บนหลังของเซียยูจี๋
แม้ว่าเซียยูจี๋จะมีพละกำลังมากขึ้นกว่าเมื่อก่อน แต่ก็ยังเป็นเด็กผู้หญิงอยู่ดี การแบกเจาเยียนจื่อก็ทำให้เธอเหนื่อยเล็กน้อย
เหาเหรินรีบเดินเข้าไปหา กระแอมสองครั้ง "อืออ อาจือ...หรือว่า...ให้ฉันแบกเธอดีกว่า"
