หลังจากความรู้สึกเวียนหัวและตาพร่ามัว เหาเหรินและเจาเยียนจื่อก็ปรากฏตัวขึ้นบนพื้นที่รกร้าง
รอบๆ เต็มไปด้วยหมอกสีขาวปกคลุม ราวกับอยู่ในป่าตอนเช้าตรู่ อากาศชื้นเล็กน้อย ทัศนวิสัยก็ไม่ดีนัก มองเห็นได้ชัดเจนในระยะเพียงหนึ่งถึงสองเมตรเท่านั้น
เหาเหรินและเจาเยียนจื่อสวมชุดบางๆ ของนักพรต รู้สึกหนาวเล็กน้อย เหาเหรินใช้คัมภีร์หนิงเสินเจวี่ยต่อต้านความหนาว ไม่มีปัญหาใหญ่ แต่เจาเยียนจื่อสูญเสียหยกมังกรไปแล้ว ตัวสั่นเทา ทนไม่ค่อยไหว
เหาเหรินค่อยๆ จับมือเล็กๆ ของเธอ เธอกำลังจะดิ้นหลุด แต่กลับรู้สึกถึงกระแสอุ่นๆ ที่ส่งผ่านฝ่ามือไปทั่วร่างกาย จึงรู้ว่าเหาเหรินกำลังทำให้เธออบอุ่น คิดแล้วคิดอีก จึงปล่อยให้มือของเธออยู่ในอุ้งมือของเขาอย่างสงบ
การเข้าสู่พระราชวังเก้ามังกรครั้งแรก เหาเหรินไม่กล้าเคลื่อนไหวอย่างประมาท ยืนอยู่กับที่ นำแผนที่ที่เจาหงอกให้มาออกมา พิจารณาอย่างละเอียด
เจาเยียนจื่อเงยหน้ามองเหาเหริน แล้วนำเข็มทิศขนาดจิ๋วออกมาจากกำไลข้อมือของเธอ ชี้ไปทางหนึ่ง "ทางนี้คือทิศตะวันออก"
