บทนี้มีจำนวนตัวอักษร 3400+ ขอบคุณทุกคนสำหรับการสนับสนุน~~
————
เหาเหรินจะไม่เข้าใจความคิดของเธอได้อย่างไร? เธอพยายามหาวิธีหลีกเลี่ยงการเรียนพิเศษทุกวิถีทาง เพราะไม่อยากเรียนและไม่อยากทำการบ้าน
"ไปกันเถอะ ยังจะมัวชักช้าอยู่อีก!" เมื่อเห็นเหาเหรินยืนนิ่งอยู่ เจาเยียนจื่อก็เร่งเร้า
"จะไปไหนกันล่ะ?" เหาเหรินถามเธอ ตอนนี้เขาต้องรีบฝึกฝนเพื่อทะลุผ่านระดับขั่น เดิมทีคิดว่าจะสอนพิเศษให้เธอแล้วค่อยไปฝึกที่ห้องใต้หลังคา แต่ถูกเธอลากออกไปข้างนอก ก็จะเสียเวลาไปอีกมาก
"ไปหาแม่ไงล่ะ! พวกเราไปรับแม่เลิกงานกัน!" เจาเยียนจื่อพูดอย่างตื่นเต้น
เหาเหรินทำอะไรเธอไม่ได้ จึงได้แต่ตามเธอออกไปด้วยกัน
พวกเขาเรียกแท็กซี่ไปที่ "เขตศิลปะ 1825" ในเมืองตงไห่
เจาเยียนจื่อแต่งตัวสวยงาม ส่วนเหาเหรินรู้สึกทนไม่ไหวกับทัศนคติของเด็กสาววัยรุ่นแบบนี้: ขี้เกียจเดินไปครัวเพื่อหยิบชามใหม่มาแบ่งบะหมี่ แต่กลับยอมเปลี่ยนชุดทั้งชุดเพื่อออกไปข้างนอกแค่ครู่เดียว
