เสี่ยวเกอเกอ... คำคุ้นเคยนี้ที่ออกมาจากปากของเซียยูจี๋ ฟังเหมือนกับที่เหาเหรินเคยได้ยินตอนเด็กไม่มีผิด
ความทรงจำทั้งหมดถูกดึงออกมาจากส่วนลึกของสมองอย่างรวดเร็วพร้อมกับคำว่า "เสี่ยวเกอเกอ" นี้
เรดิชน้อยตัวผอมเล็กวิ่งตามหลังเสี่ยวเกอเกอที่ตั้งใจทำท่าทางเป็น "ลูกผู้ชาย" เหมือนแมลงวันตอมอึ ทิ้งรอยเท้าระเกะระกะเป็นทางยาวบนหาดทราย แล้วก็เก็บเปลือกหอยสวยๆ มากมายยื่นให้เสี่ยวเกอเกอด้วยท่าทางเอาอกเอาใจ...
เซียยูจี๋หันกลับมามองเหาเหรินที่ตาค้าง ก้มหน้าลงยิ้มเยาะตัวเอง "ดูโง่มากใช่ไหม? จริงๆ ฉันก็รู้สึกว่าตัวเองโง่เหมือนกัน ยอมรอมาสิบกว่าปีเพื่อความเป็นไปได้นิดเดียว..."
เหาเหรินไม่รู้จะพูดอะไรดีแล้ว รู้สึกแค่ว่าตอนนี้มึนหัวนิดหน่อย รีบจับราวกันตกไว้ กลัวว่าตัวเองจะหงายหลังตกลงไปจากดาดฟ้านี้
"พูดตามตรง หลังจากที่ได้คุยกับคุณ ฉันรู้สึกว่าเข้ากันได้ดี ไม่รู้ว่าเป็นเพราะจิตใจหรือเปล่า ฉันรู้สึกว่า... คุณมีเงาของเขาอยู่บ้างนิดหน่อย" เซียยูจี๋ยิ้มบางๆ ดูจนใจเล็กน้อย "ก็แค่นี้แหละ"
พูดจบ เธอก็เดินไปทางประตูกระจก
เหาเหรินมองตามเธอ แล้วถามขึ้นมาอีกว่า "เขาเก่งมากใช่ไหม?"
