ขณะนี้ที่บ้านเจียวเต็มไปด้วยบรรยากาศหดหู่และเศร้าสลด
เจียวเฉินร้องไห้จนตาแดง เกาะเสื้อของเจียวเหว่ยมินอ้อนวอนอย่างน่าสงสาร "พ่อคะ คิดหาทางช่วยหนูหน่อยนะคะ หนูไม่อยากเสียโอกาสได้รับคัดเลือกเข้าเรินอี้"
เฉินเชียงจือตอนนี้ก็หน้าซีดเผือด ดูสับสนไม่รู้จะพึ่งใคร พูดเสริมตามเจียวเฉินว่า "ใช่ค่ะ เหว่ยมิน คิดหาทางหน่อยสิคะ เฉินเฉินไม่ควรเสียโอกาสได้รับคัดเลือก ไม่งั้นเธอก็ต้องสอบเกาเก่า..."
ผลการเรียนของเจียวเฉินถ้าสอบเกาเก่าคงไม่มีทางสอบติดเรินอี้ได้ ดังนั้นตอนแรกพวกเขาถึงได้พยายามทุกวิถีทางเพื่อให้ได้โควตาเข้าเรินอี้มา ถ้าเสียโอกาสนี้ไป...
เฉินเชียงจือตาเริ่มกระตุก ความฝันที่จะก้าวเข้าสู่วงการชั้นสูง ความฝันที่เฉินเฉินจะได้เข้าเรินอี้และมีอนาคตที่สดใส คงต้องพังทลายลง!
"เหว่ยมิน..."
แต่เธอเพิ่งจะอ้าปากพูด เจียวเหว่ยมินก็ลุกพรวดขึ้นมา ตะคอกใส่คนที่กำลังร้องไห้โฮว่า "เธอยังมีหน้ามาร้องไห้อีกเหรอ! ฉันสั่งให้เธอเอาเพลงของคนอื่นไปประกวด ไม่บอกคนที่บ้านสักคำ แล้วก็ไม่ใช่ฉันที่สั่งให้เธอผลักเด็กคนอื่นตกบันได แล้วยังไม่ยอมรับอีก!"
เจียวเฉินตกใจจนลืมร้องไห้ไปชั่วขณะ
