"""
"ไม่เหมือนบางคนที่พอได้ใกล้ชิดคนใหญ่คนโตไม่กี่คนก็หยิ่งผยองเสียจนฟ้าแทบถล่ม อยากจะป่าวประกาศให้ทั่วโลกรู้!"
ทุกคนในที่นั้นรู้ดีว่าเธอกำลังพูดถึงใคร
เจียวเฉิน: ...
เธอไม่รู้จริงๆ ไม่งั้นเธอต้องพูดออกมาแน่!
ฝูเกอจ้องมองใบหน้าขาวนวลของเธอ เห็นว่าแม้ในสถานการณ์แบบนี้เธอก็ยังนิ่งได้ขนาดนี้ ดูเหมือนไม่สะทกสะท้านต่อเกียรติยศ ไม่มีท่าทีโอ้อวดหยิ่งผยองเลยสักนิด น้ำเสียงที่พูดกับเธอจึงยิ่งอ่อนโยนขึ้น "เฉินเฉิน เธอก็ยังคงถ่อมตัวไม่โอ้อวดเหมือนตอนที่ฉันเพิ่งรู้จักเธอเลยนะ"
เจียวเฉินรู้สึกเหมือนได้ย้อนกลับไปในอดีตภายใต้สายตาอันลึกซึ้งของเขา ใบหน้าค่อยๆ แดงขึ้น มือที่อยู่ใต้โต๊ะกำแน่น เอ่ยเสียงแผ่วเบาราวกับเสียงยุง "ฉัน ฉันแค่ยังไม่ได้โอกาสพูด"
ความจริงเธอไม่รู้ว่าเหนียะโหล่วคนนี้เป็นใคร ทำไมถึงมาที่นี่
เธอคิดเองโดยไม่รู้ตัวว่าคงเป็นคนที่เหอยู่เจียนเชิญมา ไม่ก็คงเหมือนอาจารย์สิติเวินที่เห็นเพลงที่ได้รางวัลของเธอแล้วถูกดึงดูดด้วยพรสวรรค์ จึงมาโดยไม่ต้องเชิญ
ทุกคนมองเธอด้วยสายตาตกตะลึงและอิจฉา
