เธอมองตามแผ่นหลังของทั้งสองคนอย่างเหม่อลอย แล้วจู่ๆก็ถามกู้ซานที่อยู่ข้างๆว่า "หวังฉวนชอบเด็กสาวคนนั้นใช่ไหม?"
กู้ซานกำลังพาเธอเดินเข้าไปในห้องผู้ป่วย พอได้ยินคำถามก็เกือบลื่นล้ม ตอบอย่างติดอ่าง "เอ่อ... เรื่องของหวังเย่ ผมก็ไม่ทราบนะครับ"
"ฉันว่าคุณรู้ดีกว่าใครเสียอีก!" เย่หลานตวัดสายตามองเขาอย่างตำหนิ แต่กลับไม่มีท่าทีคัดค้าน เธอมองตามแผ่นหลังของเชียวเนี่ยนพลางพูดอย่างรำพึง "นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นเขาใส่ใจใครขนาดนี้ เด็กสาวคนนี้ดีนะ ฉันชอบเธอ"
ความจริงแล้วตระกูลเย่เก่าของพวกเขาไม่นิยมการแต่งงานแบบคลุมถุงชน ส่วนตัวเธอเองก็ไม่อยากเห็นคนรุ่นหลังใช้การแต่งงานเพื่อแลกเปลี่ยนผลประโยชน์
แต่เธอจำได้ว่าหวังฉวนยังมีคู่หมั้นที่กำหนดไว้ตั้งแต่เด็ก
เย่หลานขมวดคิ้ว ในใจตัดสินใจไว้แล้ว
ถ้าในอนาคตพ่อของเธอจะบังคับให้หวังฉวนอยู่กับ 'คู่หมั้น' ที่ไม่รู้ว่ามาจากไหน เธอจะต้องยืนอยู่ข้างเชียวเนี่ยนแน่นอน
ไม่ต้องพูดอะไรมาก แค่เพราะเชียวเนี่ยนช่วยชีวิตเฉินเฉินและรักษาขาของเฉินเฉินให้หาย ในสายตาเธอก็เป็นผู้มีพระคุณตลอดกาลแล้ว
บุญคุณนี้เธอจดจำไว้แล้ว
...
