เชียวเนี่ยนได้ยินเสียงของเขาก็รู้สึกหงุดหงิด แต่ก็ดีที่ได้ออกมาจากโลกของตัวเอง
เธอเม้มริมฝีปากสีแดงเรื่อ สายตาละจากฟิล์มซีทีสแกน ขมวดคิ้วแน่น สีหน้าเคร่งเครียดกดความโกรธเอาไว้ ไม่ปิดบังเขา: "มีความยาก"
หัวหน้าแผนกกระดูกสงสัยว่าเธอมาเพื่อตลก พูดแทรกอย่างไม่สุภาพ: "แน่นอนว่ามันยาก ถ้าไม่ยากพวกเราก็ผ่าตัดให้เขาไปนานแล้ว คุณดูตั้งครึ่งวันนอกจากบอกว่าการผ่าตัดยาก ไม่มีวิธีอื่นเลยหรือ?"
เย่ฉีเฉินตกบันไดลงมาแต่ไม่หมดสติ ตอนนี้เขาเจ็บจนหน้าซีดขาว ทั้งตัวมีแต่เหงื่อ โดยปกติเด็กๆ ก็ร้องไห้กันไปแล้ว
แต่เขากลับเหมือนลาน้อยดื้อรั้น กัดริมฝีปากจนเลือดออกก็ยังไม่ยอมร้องไห้ เมื่อได้ยินหัวหน้าแผนกกระดูก 'รังแก' พี่สาวของเขา เขาก็โกรธจนอยากจะลุกขึ้นมาปกป้องเชียวเนี่ยน
"คุณออกไป! ผมไม่ต้องการให้คุณรักษา! ผมไม่ชอบคุณ ออกไป!"
"น้าเล็ก ให้เขาออกไป ให้พวกเขาออกไปหมดเลย!"
เขาอารมณ์พลุ่งพล่านขึ้นมาทันทีไม่ยอมให้ความร่วมมือในการรักษา ทำให้พยาบาลข้างๆ ตกใจ รีบก้มลงมาปลอบอารมณ์เขา
"เฉินเฉิน อย่าขยับนะ นอนให้เรียบร้อย"
"ใช่แล้ว เฉินเฉิน อย่าลุกขึ้นมา อย่าไปโดนขานะ"
