เชียวเนี่ยนคิดว่าเขาจะวางน้ำผลไม้แล้วเดินจากไป เธอยืนรออยู่ตรงนั้น แต่ไม่คาดคิดว่าเย่หวังฉวนกลับไม่ได้เดินจากไป หลังจากวางแก้วลงแล้ว เขาก็หันกลับมาพูดกับเธออย่างกะทันหัน
"อ้อใช่ เรื่องเพื่อนสนิทที่เราคุยกันครั้งที่แล้วน่ะ..."
เรื่องเพื่อนสนิท?
เชียวเนี่ยนนึกไม่ออกในตอนแรก พอนึกได้ก็เข้าใจทันทีว่าเขากำลังพูดถึงอะไร
ครั้งที่แล้วที่ซุ่ยเซ๋อซวน เขาพูดขึ้นมาอย่างกะทันหันว่าเธอไม่เรียกเขาว่าพี่ชาย เธอไม่ได้โกรธเลย ตั้งใจจะโต้กลับเขาสักครั้ง แต่ใครจะรู้ว่าสุดท้ายกลับกลายเป็นเธอคิดไปเอง
พอนึกถึงเรื่องนี้ เชียวเนี่ยนก็รู้สึกอึดอัดไปทั้งตัว เธอไม่เคยถูกใครทำให้ลำบากใจขนาดนี้มาก่อน ครั้งนั้นเธออายจนอยากจะหาหลุมซ่อนตัวจริงๆ
ริมฝีปากบางของเย่หวังฉวนยกขึ้น เมื่อเห็นท่าทางของสาวนักเรียนที่ดูเหมือนไม่รู้จะวางตัวอย่างไร ใบหูแดงระเรื่อ ไม่กล้าสบตาเขา ก็รู้ว่าเธอนึกออกแล้ว
เขาหยิบของที่เตรียมไว้นานแล้วออกมาจากกระเป๋า พูดอย่างเนือยๆ ว่า "ผมคิดดูแล้ว เราเป็น 'เพื่อนสนิท' กัน คุณให้ของขวัญผม ผมก็ควรจะตอบแทนคุณด้วยของขวัญสักชิ้น ไม่งั้นก็เท่ากับผมเอาเปรียบคุณน่ะสิ"
