เธอยังดีที่ไม่พูดถึงเรื่องนี้ แต่พอพูดถึง เจียวเหว่ยมินก็พลันขว้างของข้างมือลงพื้นอย่างแรง
"เธอยังจะพูดถึงบริษัทชิงฟงอีก!"
เศษแก้วที่กระเด็นขึ้นมาบังเอิญบาดแขนของเจียวเฉิน ทำให้เกิดรอยแผลเล็กๆ บนแขนของเธอ เลือดก็ซึมออกมา
เธอร้อง "อ๊า" ออกมาด้วยความเจ็บปวด
ในอดีต แค่เธอปวดเอวปวดหลังเล็กน้อย คนในบ้านก็ตื่นตระหนกกันใหญ่
วันนี้บรรยากาศในบ้านหนักอึ้งเป็นพิเศษ
ไม่มีใครสนใจเธอเลย
เจียวเฉินถูกเพิกเฉยแบบนี้เป็นครั้งแรก เธอกุมแขนไว้ แล้วนึกถึงเชียวเนี่ยนขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ
เมื่อก่อนเชียวเนี่ยนก็เป็นแบบนี้ ไม่ว่าจะบาดเจ็บ หรือกลับห้องหลังให้เลือดโดยไม่กินข้าว ก็ไม่มีใครสนใจ
เธอรู้สึกเหมือนได้สัมผัสความรู้สึกเหงาที่ถูกเพิกเฉยแบบนั้นอย่างฉับพลัน
แต่เธอยิ่งอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่!
"แม่คะ พ่อเป็นอะไรไปคะ" ดวงตาของเธอแดงก่ำ มีน้ำตาเอ่อคลอ แล้วหันไปมองเหอยู่เจียน "ย่าคะ พ่อเป็นอะไรไปคะ"
