ตั้งเหว่ยสวมชุดเครื่องแบบราชวงศ์ถัง สร้อยคอประดับด้วยหินโมรามีความกลมมนสมบูรณ์ทุกเม็ด ทำให้เธอดูสง่างามน่าเกรงขาม: "ฉันกับย่าเหอมีความสัมพันธ์กันมาหลายสิบปี แม้ว่าเธอจะมีความคิดเล็กๆ น้อยๆ ฉันก็รู้ดี แค่ทานข้าวเท่านั้น เรื่องในอนาคตค่อยว่ากันทีหลัง"
ถังฉีไม่กล้าโต้แย้งการกระทำของเธอ เขาพยักหน้าเบาๆ แล้วมองไปข้างหน้าอย่างเหม่อลอย
ทันใดนั้น เงาร่างบางยาวก็ปรากฏขึ้นในสายตา
เขาคิดว่าตัวเองมองผิดไป
เมื่อเดินเข้าใกล้
ใบหน้าด้านข้างอันงดงามโดดเด่นของสาวนักเรียนก็ชัดเจนขึ้น หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้นทันที สายตาจับจ้องไม่ยอมละไป: "ย่าครับ นั่นคือสาวคนนั้นที่เราเจอวันนั้น"
เขาจำได้ว่าเธอชื่อเชียวเนี่ยนใช่ไหม?
เขาเห็นแล้ว ตั้งเหว่ยก็ต้องเห็นด้วยแน่นอน
สีหน้าที่เคยอ่อนโยนกลับกลายเป็นเคร่งขรึมในทันที สายตาเปลี่ยนเป็นคมกริบ!
เชียวเนี่ยน!
เธอคิดว่าถ้าเจอกัน เชียวเนี่ยนจะทักทายเธอสักหน่อย
ใครจะคิดว่า สาวนักเรียนที่มีลักษณะของโจรคนนั้นเหมือนจะจำพวกเขาไม่ได้ เดินผ่านพวกเขาไปอย่างไม่ใส่ใจ
สีหน้าของตั้งเหว่ยเย็นชาลงทันที แทบจะโกรธจนเป็นโรค
เธอหมายความว่าอย่างไร จงใจทำหน้าบึ้งใส่ฉันเหรอ?
