ครึ่งชั่วโมงต่อมา
เฉินฮุ่ย เหลียงป๋อเหวิน และเฉินหยวน รวมถึงนักเรียนหลายคนจากห้อง A รีบมาที่ห้องพยาบาลของโรงเรียน
"เนี่ยนเจี้ย เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม!"
"เชียวเนี่ยน ไม่เป็นอะไรนะ?"
ทุกคนที่เข้ามาเห็นภาพนี้
พยาบาลโรงเรียนพันแผลให้เชียวเนี่ยนเรียบร้อยแล้ว เธอม้วนแขนเสื้อขึ้นเผยให้เห็นแขนขาวเนียน มีผ้าพันแผลพันรอบแขน เห็นรอยเลือดซึมออกมาจากใต้ผ้าพันแผลเล็กน้อย
สีหน้าของเชียวเนี่ยนดูปกติดี นอกจากสีหน้าที่ดูซีดลงเล็กน้อยเพราะเสียเลือด ท่าทางของเธอดูสงบนิ่ง ราวกับไม่รู้สึกเจ็บปวดเลย
เฉินชิงชิงที่อยู่ข้างๆ ร้องไห้จนหน้าตาเละเทะ เอามือปิดหน้าด้วยความรู้สึกผิดอย่างมาก พูดขอโทษไม่หยุด: "เนี่ยนเนี่ยน ขอโทษ ขอโทษ ฉันไม่รู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้"
เฉินฮุ่ยเห็นว่าทั้งสองคนไม่ได้เป็นอะไรมาก ก็ถอนหายใจโล่งอก เดินเข้าไปตบไหล่เชียวเนี่ยน ก้มหน้าถาม: "ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?"
"แค่แขนถลอกนิดหน่อย นอกนั้นไม่มีอะไร" เธอยกมือขึ้นอย่างมีลักษณะของโจร เห็นได้ชัดว่าไม่ได้บาดเจ็บถึงกระดูก
