ทุกคนหันหลังกลับไป เห็นเพียงสาววัยประมาณ 18 ปีเดินหอบแฮ่กๆ มาทางพวกเขา เธอสวมเสื้อฮู้ดและกางเกงยีนส์สีเทาควัน ด้านล่างสวมรองเท้าบูทหนังเล็กๆ ขาสองข้างที่โผล่ออกมาตรงกลางเรียวยาวได้สัดส่วน ดูเหมือนเธอจะรีบวิ่งมา เหงื่อเล็กๆ บนหน้าผากยังไม่ทันเช็ด หายใจหอบ มือยันเข่า ในดวงตาราวกับมีไฟป่าลุกโชน
"ฉันจะทำ"
เฉินเฉินมองเธอตาค้าง ปากอ้าค้าง น้ำตาบนใบหน้าสีเหลืองซีดลืมเช็ด ตกใจอย่างยิ่ง: "เนี่ยนเนี่ยน?"
กู้ซานที่ตามมาข้างหลังก็งงเหมือนกัน เกาหัวแกรกๆ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น หันไปพูดกับชายข้างๆ ว่า: "หวังเย่ นางสาวเฉียวกำลังทำอะไรหรือครับ?"
เล่นๆ เหรอ?
ไม่น่าใช่นะ!
เชียวเนี่ยนไม่ใช่ผู้หญิงที่ชอบเล่นๆ แบบนั้น
แม้เธอจะอายุน้อย แต่นิสัยสุขุมกว่าพี่ชายเจียงเซ่าเยอะเลย
ในสถานการณ์แบบนี้ เธอไม่มีเหตุผลที่จะมาเล่นๆ นะ
แต่คำพูดของเธอ มันต่างอะไรกับการเล่นๆ ล่ะ?
"เธอเป็นแค่นักเรียนมัธยมปลาย จะรู้วิชาแพทย์ได้ยังไง การผ่าตัดสมองไม่ใช่การผ่าแตงโม เธอทำท่าเหมือนมาก็ทำได้เลย นี่ไม่ใช่การก่อเรื่องหรอกเหรอ?"
