หลิว หยวนหยวนก็เข้ามาพร้อมกับทีมใหญ่ เธอสวมชุดผ่าตัดทั้งตัว ยืนรวมกลุ่มกับแพทย์ประสาทศัลยศาสตร์อีกไม่กี่คนที่ยืนอยู่ข้างๆ เชียวเนี่ยนสามารถมองเห็นความสงสัยในดวงตาของพวกเขาที่มีต่อเธอแม้จะผ่านหน้ากากป้องกัน
แต่เธอไม่สนใจ รีบสวมถุงมือผ่าตัดอย่างรวดเร็ว
คนอ่อนแอเท่านั้นที่ชอบรวมกลุ่มสงสัยคนที่ตัวเองไม่คุ้นเคย คนที่เคยเห็นโลกกว้างต่างรู้ว่าโลกนี้ใหญ่มาก การที่คุณไม่เคยเห็นไม่ได้หมายความว่ามันไม่สมเหตุสมผล!
หัวหน้าแผนกประสาทศัลยศาสตร์เดินเข้ามาตอนนี้ โดยไม่สนใจเพื่อนร่วมงานที่มองด้วยสายตาเย็นชา เขาถามเชียวเนี่ยน: "ต้องการความช่วยเหลือไหม?"
"อืม ต้องการ คุณช่วยส่งของให้ฉันข้างๆ นี่"
"ได้ ฉันจะช่วยคุณ บอกฉันว่าคุณต้องการอะไร" หัวหน้าแผนกประสาทศัลยศาสตร์พูดราวกับไม่รู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติที่เขาเป็นผู้ช่วยให้กับนักเรียนหญิงมัธยมปลาย พูดอย่างเป็นเรื่องปกติ
ทำให้แพทย์ประสาทศัลยศาสตร์หลายคนมองหน้ากันเลิ่กลั่ก ต่างเห็นในสายตาของกันและกันว่า: หัวหน้าบ้าไปแล้ว!
ไม่ใช่แค่บ้า พฤติกรรมของเขาตอนนี้ทำให้คนมองอย่างตกตะลึง ไม่เข้าใจว่าเขากำลังทำอะไร!
