เมืองเราเฉิงเป็นเมืองระดับสองแต่ธุรกิจของโรงพยาบาลเมืองก็ยังคงดีเสมอ
เชียวเนี่ยนนั่งแท็กซี่มาถึงโรงพยาบาลเมืองตอนใกล้หกโมงเย็น ด้านนอกพระอาทิตย์เริ่มเคลื่อนไปทางทิศตะวันตก แสงสุดท้ายที่ส่องมากระทบร่างกายก็ยังคงร้อนมาก
เธอถือถุงพลาสติกที่เพิ่งไปรับมาจากเหว่ยหลาว บนถุงพลาสติกสีขาวมีชื่อร้านผลไม้บางร้านพิมพ์อยู่ ข้างในบรรจุของที่ดูเหมือนเห็ดหรือเนื้อสัตว์อะไรสักอย่าง กำลังเขย่าไปมาในถุง
กู้ซานไปส่งเย่หวังฉวนที่ชั้นล่างเพื่อหาหมอของเย่ฉีเฉิน สายตาเฉียบแหลมเห็นคนที่ถือถุงผลไม้เดินไปทางหอผู้ป่วยใน
"นั่นไม่ใช่นางสาวเฉียวหรอกหรือ?"
เย่หวังฉวนเดิมทีสองมือเสียบกระเป๋า กัดไม้กั้นบุหรี่ ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่พอใจและความดุร้ายกระหายเลือด พอได้ยินก็เงยหน้าขึ้นมอง
จริงด้วย ที่หน้าลิฟต์เห็นร่างบางที่มีลักษณะของโจรนั้น
กู้ซานถามอย่างสงสัย: "นางสาวเฉียวก็มีคนรู้จักมานอนโรงพยาบาลที่นี่ด้วยหรือ?"
ช่างบังเอิญจริงๆ
เย่หวังฉวนนึกถึงหม้อไฟเผ็ดที่เธอพาเขาไปกินเมื่อคืนนี้ ในใจก็พอรู้ เสียงทุ้มต่ำ พูดช้าๆ: "น่าจะเป็นผู้ใหญ่คนหนึ่งที่เธอรู้จัก"
