แต่ไฉยกังไม่ทันสังเกต แล้วก็นึกขึ้นมาได้อะไรบางอย่าง จึงบอกกับพวกฝ่ายวิชาการว่า "อ้อ ผมนึกขึ้นได้อีกเรื่องหนึ่ง ช่วงที่ผ่านมามีเด็กคนหนึ่งตกน้ำใช่ไหม? มีประชาชนเขียนจดหมายชมเชยมาว่านักเรียนอี้จงกล้าหาญกระโดดน้ำช่วยคน ก็พูดถึงเชียวเนี่ยนนี่แหละ"
"ได้ยินว่าตอนนั้นมีนักเรียนอี้จงคนอื่นๆ อยู่แถวนั้นด้วย แต่พวกเขากลัวอันตรายไม่ยอมลงไปช่วย มีแต่เชียวเนี่ยนที่ไม่กลัวอันตรายกระโดดลงไปช่วยคนขึ้นมาได้..."
เฉินเชียงจือและเจียวเฉินไม่ได้ยินชัดว่าเขาพูดอะไรหลังจากนั้น รู้สึกแต่ว่าหน้าร้อนผ่าวๆ เจ็บ ราวกับโดนตบจนหน้าบวม
พวกเธอได้แต่มองดูหัวหน้าฝ่ายครูจับมือกับไฉยกัง แล้วก็ส่งไฉยกังพวกเขาออกไป ตลอดทั้งกระบวนการไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้สักคำ
...
ในห้องฝ่ายวิชาการ
ไฉยกังแค่มาอย่างรีบร้อนแล้วก็ไปอย่างรีบร้อน
แต่บรรยากาศในห้องทำงานกลับเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง
เฉินเชียงจือและเจียวเฉินรู้สึกเหมือนนั่งบนเข็ม ส่วนหัวหน้าฝ่ายครูและครูคนอื่นๆ ที่ยืนอยู่ข้างเชียวเนี่ยนตั้งแต่แรกก็รู้สึกโล่งอกในทันที
