เหว่ยหลาวเคยถามเชียวเนี่ยนว่าของพวกนี้มหัศจรรย์ขนาดนั้นจริงๆ เหรอ เขาเห็นเชียวเนี่ยนเอายาวิเศษที่เล่าลือกันว่าน่าทึ่งมาใส่ในหมากฝรั่งของเธอเหมือนลูกอมธรรมดา เวลาเครียดหรือไม่มีอะไรทำก็เคี้ยวสองเม็ด
"ฉันยุ่ง ไม่มีเวลามาทำอะไรมากมาย"
เชียวเนี่ยนนั่งเหยียดขายาวพาดเก้าอี้ข้างๆ ผิวของเธอขาว ขายาวเอวบาง หน้าตาสวยสะดุดตา บนคอระหง มีไฝสีแดงเม็ดหนึ่ง ทำให้คนอยากกัดมันออกมา!
เหว่ยหลาวเก็บขวดยาล้ำค่าไว้ดีๆ ได้ยินดังนั้นจึงชายตามองเธอ แล้วพูดกัดฟันกรอด "ยุ่งบ้าอะไร! ฉันเห็นเธอว่างมาก ยังมีเวลาเล่นเกมลูกอ๊อดหาพ่อเลย"
เชียวเนี่ยนพูดอย่างจริงจัง "ฉันยุ่งจริงๆ นะ"
แต่หางตาที่เหลือบมองอย่างเกียจคร้านนั้น ทำให้คำพูดของเธอไม่น่าเชื่อถือเลย!
"เฮอะ" เหว่ยหลาวขี้เกียจเถียงกับเธอ ราวกับนึกอะไรขึ้นได้ จึงพูดว่า "เออใช่ มีคนกำลังสืบเรื่องเธออยู่ ทางจิงซือตามมาถึงเมืองเราเฉิงแล้ว ดูเหมือนจะมีคนไข้ที่มีฐานะสูงมากอยากให้เธอตรวจ"
"ไม่สนใจ"
ตอนนี้เชียวเนี่ยนอยากสืบหาความจริงเกี่ยวกับชาติกำเนิดของตัวเองมากกว่า
"คนตามมาถึงเมืองเราเฉิงแล้วนะ อีกฝ่ายเตรียมตัวมาอย่างดี ดูเหมือนจะสืบข้อมูลของเธอได้ไม่น้อย"
