"ฉัวะ!" ทหารคนนั้นไม่สนใจว่าลุงหวังจะพูดอะไร รีบเปิดม่านม้านั่งที่เฉียวมู่อยู่ทันที
ในชั่วพริบตาเขาก็เผชิญหน้ากับดวงตาคู่หนึ่งที่เย็นชาไร้ความรู้สึก ดวงตาคู่นั้นเหมือนบ่อน้ำแห้ง ไม่มีความรู้สึกใดๆ มองมาที่เขาราวกับมองศพ
แม้จะเป็นเพียงเด็กนั่งนิ่งอยู่ในม้านั่ง แต่เพียงแค่สบตากันก็ทำให้ทหารคนนั้นผวาไปทันที
"เจ้า!" ทหารถอยหลังไปครึ่งก้าว ถูกทหารอีกคนที่เบียดเข้ามาด้านหลังตบไหล่พลางหัวเราะ
"ทำอะไรน่ะ?" ทหารที่มาทีหลังเบียดคนหน้าออก ยื่นหน้าเข้าไปมองเฉียวมู่ ดวงตาฉายแววประหลาดขึ้นมาทันที
เด็กที่นั่งนิ่งอยู่ในม้านั่ง แม้อายุยังน้อยแต่นั่งตัวตรง มีกลิ่นอายความสูงศักดิ์แผ่ออกมาจากกระดูก
เนื่องจากเป็นต้นฤดูใบไม้ร่วง เด็กน้อยสวมเสื้อคลุมผ้าไหมสีดำทับเสื้อสีชมพูอ่อน
ใบหน้าขาวผ่องดุจหิมะนั้น สามารถคาดเดาได้ว่าเมื่อโตขึ้นจะต้องงดงามไร้ที่ติแน่นอน
"โอ้ เด็กหญิงคนนี้หน้าตาน่ารักจริงๆ!" ทหารทรามนั่นหน้าเลิ่กลั่ก ยื่นมือไปแตะใบหน้าเย็นชาของเด็กน้อย
แต่พอยื่นมือไปก็ถูกหย่งไก่ที่ร้อง "กุ๊กๆ" จิกลงมาอย่างแรง
