"ป้าเหวินคือฉันเอง!" เสียงอ่อนหวานเฉพาะตัวของเฉียวมู่ดังขึ้นข้างหูของเธอ ทำให้เหวินรู่ว่านรู้สึกตื่นตัวขึ้นมาทันที
"เฉียวเฉียว ช่วยฉันด้วย เร็วเข้า ช่วยฉันด้วย!!" เหวินรู่ว่านเหมือนคนกำลังจมน้ำที่คว้าได้ท่อนไม้ลอยน้ำ จับข้อมือของเฉียวมู่ไว้แน่นพลางร้องไห้พูดว่า "เธอ เธอเป็นหมอเวทย์ เธอต้องช่วยฉันได้แน่ๆ เฉียวเฉียว ใช่ไหม?"
"โฮ่ๆๆ!!" เสียงคำรามของสกุลของศพดังขึ้นจากชั้นล่างอย่างเหมาะเจาะ เสียงพื้นหลังนี้ช่างเข้ากับบรรยากาศเหลือเกิน!
เฉียวมู่ดึงปากเล็กน้อย คว้ามือเหวินรู่ว่านแล้วพูดอย่างเร่งรีบ "ป้าเหวิน เรารีบหนีกันเถอะ! หนูสู้สัตว์ประหลาดตัวนี้ไม่ได้หรอก มันแข็งแกร่งเกินไป!"
หัวใจของเหวินรู่ว่านค่อยๆ จมดิ่งลงไปทีละนิด
เธอคาดหวังกับเด็กตายซากคนนี้มากเกินไปแล้ว!
คิดดูก็ได้ เธอเป็นแค่เด็กอายุเจ็ดขวบ แม้จะเป็นหมอเวทย์ แต่ระดับการฝึกฝนจะสูงได้แค่ไหนกัน?
เมื่อเผชิญหน้ากับสกุลของศพที่แข็งแรงมาก เด็กคนนี้คงไม่มีทางรับมือได้แน่ ถ้าเดี๋ยวสกุลของศพตัวนั้นไล่ตามมาทัน เธอก็...
ดวงตาของเหวินรู่ว่านวาบไปด้วยแววตาดุร้ายและเจ้าเล่ห์