"อย่า พวกเจ้าอย่าฆ่านาง นางบริสุทธิ์ นางก็ไม่อยากเป็นแบบนี้ นางถูกผู้อื่นทำร้าย" ยายเชียวจับแขนลูกชายแทบจะคุกเข่าลง "ปล่อยนางไปเถอะ ปล่อยน้องสาวพวกเจ้าไปเถิด!"
"แม่ ลูกทำตามที่แม่ขอไม่ได้ น้องสาวตอนนี้ไม่ใช่คนแล้ว ไม่สามารถปล่อยนางออกไปทำร้ายผู้อื่นได้อีก..." เชียวจงบังไม่ลังเลในเรื่องนี้เลยแม้แต่น้อย
"ตบ!" ยายเชียวตบหน้าลูกชายฉาดใหญ่ มือเหี่ยวย่นของนางสั่นระริกลอยค้างกลางอากาศ
นางชี้หน้าเชียวจงบังแล้วตวาดเสียงดัง "ไอ้ลูกอกตัญญู!"
แก้มซ้ายของเชียวจงบังบวมแดงทันที เห็นได้ชัดว่าแรงฝ่ามือของยายแก่ช่างรุนแรงเพียงใด
"แม่ เสียสติไปแล้วหรือ!" เฉาอี้ซือโมโหจนเท้ากระทืบพื้น ดึงพี่ชายที่ยืนงงๆ อยู่ต่อหน้าแม่เฒ่าออกมา ใช้ร่างกายบังแม่ที่กำลังโกรธจัดแล้วตะโกนว่า "เจี่ยวเหวินจวินตายไปแล้ว! พี่ใหญ่ก็เสียใจมาก ข้าก็เสียใจมาก! แต่พวกเราจะทำอย่างไรได้? พวกเราไม่สามารถทำให้เจี่ยวเหวินจวินฟื้นคืนชีพได้! ยิ่งไม่สามารถปล่อยให้นางทำร้ายแม่! ทำร้ายทั้งครอบครัว!"
ยายแก่ชี้นิ้วสั่นระริกไปที่พี่น้องทั้งสอง น้ำตาไหลรินไม่หยุด ความเศร้าโศกในใจหยุดไม่อยู่
