"งั้นก็ร้องให้ดังขึ้นอีกหน่อยสิ" เฉียวมู่ผลักเกี้ยวโจ้งออกไปอย่างแรง
เขากลิ้งไปหยุดอยู่ข้างเฉาหยิงชุน ทำให้เกิดเสียงดังสนั่น
เฉาหยิงชุนตกใจกระโดดหลบไปด้านข้างเหมือนตั๊กแตน พร้อมกับกรีดร้องเสียงดังลั่น
"หุบปาก" เฉียวมู่ตวาดเสียงดุ
เฉาหยิงชุนตาโตด้วยความหวาดกลัว เสียงหยุดชะงักทันที ร่างกายสั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้ มือยกขึ้นปิดปากโดยไม่รู้ตัว
ทำไมเด็กคนนี้ถึงได้น่ากลัวขนาดนี้?
"หยุดเถอะ" เฉียวมู่พูดเสียงเรียบ ก้าวเข้าไปหาหม่อมฉันหลี
เงยหน้าขึ้นมองใบหน้าและริมฝีปากที่บวมของเธอ ดวงตาของเฉียวมู่เต็มไปด้วยแววเย็นชา "ลูกชายของเจ้าคิดจะฆ่าข้า"
"เขาควรจะตายไปแล้ว"
"เจ้าจะทำอะไร" หม่อมฉันหลีพูดติดขัดเพราะบริเวณปากยังเจ็บอยู่
รู้สึกเหมือนความเย็นยะเยือกพุ่งขึ้นมา ทั้งร่างเหมือนตกอยู่ในห้องเย็น
จู่ๆก็รู้สึกเสียใจ ทำไมถึงไปยุ่งกับเด็กคนนี้ ตอนอยู่ที่เชียวโถวชุนก็รู้อยู่แล้วว่าเด็กคนนี้แม้จะอายุน้อยแต่ก็ไม่ใช่คนที่จะมายุ่งด้วยได้ง่ายๆ
"เห็นแก่หน้าพ่อ ข้าจะไว้ชีวิตเขา" เฉียวมู่มองหม่อมฉันหลีด้วยสายตาเย็นชา "แค่ครั้งนี้ครั้งเดียว ต่อไป..."
